2016년 8월 23일 화요일

카를로 Karlo

- 1 -
카를로
쉬운 독본(讀本), 에드몬드 프리밭(Edmond Privat) 지음
서문
우리 문학의 주요 저작(著作)들 중에 이미 몇몇 아주 좋은 원작 이야기
들이 있다: 가장 아름다운 것들 중 하나가 에드몬드 프리밭(Edmond Privat)
의 "카를로(Karlo)"이다. 그것은 1909년에 처음 모습을 보였고, 그 때 작자는
이렇게 썼다:
"출판업자가 나에게, 강습을 받는 학습자나 교본(敎本)으로 막 자신의 학
습을 마친 초보자들을 위한 쉬운 독본을 지어 달라고 부탁했다. 나는 그것들
안에서 매일의 삶의 같은 화제(話題)에 관한 많은 단어가 들어있게 하는 방
식으로 준비된 스무개의 본문을 내보이려 의도하였다. 스무개의 장(章)에서
학습자가 흥미를 더 잘 유지할 수 있도록 하기 위해 나는 그의 유년기(幼年
期)에서부터 결혼까지, 젊은이의 삶에 관한 한 이야기를 저작하였다." 작은
책은 겸손하게 자신을 이렇게 이름붙였다: 에스페란토의 학습을 위한 쉬운
독본.
이 겸손한 부제(副題)때문에 처음에는 모든 이들이 그것의 높은 문학적
가치를 알지 못했다. 작은 책은 작은 소설이요, 그것의 장(章)들은 젊은 시절
의 삶의 섬세하고 예술성이 가득찬 묘사로 이루어진 스무개의 보석이다. 디
켄스(Dickens/디킨스, 역자주: 영국의 소설가)의 본보기에 따라 작은 소설의
시작은 영웅의 출생이다. 우리는 그와 함께 유년기, 학교, 학업을 경험한다;
모든 것은 정결하게, 그리고 짧게 묘사된다. 이 간결함이 대가의 솜씨를 드
러내고, 한 장(章)이 우리의 젊은 친구 카를로가 살았던 전체 생활환경을 책
장(冊張) 위에 그린다.
이 이야기의 특징은 어떤 감미롭고 익살스런 진지함, 깊은 감수성 그리
고 사랑스러운 단순함이다.
그의 죽음이 카를로의 첫번째 상심(傷心)이 된 그 좋으신 할아버지, 손
자의 출생에 대한 그 할아버지의 기쁨이 감동적이다. 이 이상적(理想的)인
사람은 자신의 손자에게 말했다: "모든 사람 속에는 천사와 악마가 있단다.
언제나 사람의 좋은 부분에게만 말을 하고, 어느 때건 좋지 않은 부분에게는
하지 말아라." 라틴어 수업시간에 선생님이 의자 위에 새겨진 자신의 아버지
의 이름을 발견하는 장면은 감동적이다: 그는 감격하여 현재의 세대를 벌을
주지 못한다.
- 2 -
그리고 친구여! 우리 모두는, 언제 우리가 숭배하는 본보기라고 생각되
는 친구가 우리의 삶에서 효용과 높은 가치를 가지는지를 안다. 재능, 사랑,
직업, 그 모든 것을 우리는 매력적이고 섬세한 영상 안에서 본다. 책에는 극
적인 갈등은 없고, 아름다운 여행으로써 조화롭게 끝난다; 좋은 여행이 카를
로와 알리초(Alico)의 나머지의 삶이 되어라!
당신이 이 책을 더 자주 읽을수록, 당신은 그것을 더욱 좋아하게 될 것
이다.
이 책의 에스페란토는 아주 좋고, 단순하고, 우아하며 전적으로 고전적
이다.
마리에 한켈(Marie Hankel)
제 1 장. 가족.
장미색의 건강한 아기, 카를로가 태어났을 때 그의 부모님은 아직 아주
젊었다. 그는 그들의 첫번째 아이였다. 그가 이 세상에 출현한 것은 전 가족
에게 큰 기쁨을 가져다 주었다. 아들! 정말 살아있는 작은 아이! 젊은 부모
다비스(Davis) 부부는 카를로에 대해 아주 자랑스러웠고 내적인 그리고 조용
한 기쁨을 즐겼다.
그러나 다비스 씨의 부친은 너무 기뻐서 조용히 있을 수가 없었다. 이제
그는 할아버지였다; 그는 그것이 그를 얼마간 늙게 만든다는 사실을 전적으
로 잊었고, 그는 반대로 어린아이같은 유쾌함을 느꼈다.
카를로의 출생 후 이틀 간, 그는 자신의 사무소에서 일을 할 수가 없었
다. 그는 자신의 집에서 자신의 아들의 집으로 달려가고, 거기에서 자신의
집으로 돌아오곤 하였다; 그는 작은 도시의 거리를 산책하고, 전혀 필요하지
않은 물건들을 사러 모든 상점에 들어갔다; 구걸하는 모든 이들에게 그는 많
은 동전을 주었다. 사람들은 그가 만족한 상태라는 것을 쉽게 알 수 있었다.
다비스 부인의 부모님은 이미 아주 늙었다. 그들은 큰 도시에 거주하였
고, 사람들은 그들에게 그들의 손자의 출생을 전보로 알렸다. 그들에게는 그
가 첫번째는 아니었다. 카를로의 행복한 엄마인 그들의 딸 마르가레토
(Margareto)는 그들의 일곱번째 아이였다. 이미 그녀의 자매들 중 둘, 그녀
의 오빠ㆍ남동생들 중 셋이 결혼을 하였고 처녀 마르가레토가 곧 약혼하고
아주 조금 뒤에 결혼한 젊은 신사 다비스를 만났을 때 아이들이 있기까지
하였다. 처녀 마르가레토는 아주 예쁜 아가씨였고 아주 상냥하였다. 그것때
- 3 -
문에 모든 형제자매들은 그녀를 아주 사랑하였다. 그리고 그녀의 부모들은
그가 자신의 젊은 남편과 떠나야만 했을 때 크게 상심하였다.
카를로의 세례식 날 다비스 부인의 거의 전 가족이 참석하였고, 다비스
씨의 아버지와 젊은 형제도 참석하였다. 사람들은 그의 친 할아버지인 카를
로 다비스(Karlo Davis) 씨와 외할아버지인 테오도로 렌베르그(Teodoro
Renberg) 씨를 만족시키기 위해 그 소년을 카를로 테오도로(Karlo Teodoro)
라고 이름지었다. 물론, 사람들은 그의 친할아버지 외 다른 대부(代父)를 뽑
을 수 없었다. 대모(代母)는 다비스 부인의 가장 큰 언니였다.
신부(神父)님이 금발이 자라고 있는 그의 예쁜 머리를 적시는 동안, 꼬
마 신사 카를로 테오도로는 즐겁게 웃는 것처럼 보였고, 갑자기 자신의 작은
손으로 자신의 젖은 머리칼을 만지면서, 거의 의식(儀式)의 엄숙함을 깨뜨리
는, 큰, 그러나 이해할 수 없는 말을 성당에 참석한 사람들에게 하였다. 의심
할 여지없이 그를 멈추게 하기 위해, 그의 이모가 그에게 키스세례를 퍼부었
다. 그들이 축하해 준다고 믿으면서, 그리고 이미 아주 겸손해진 채, 그는 아
주 달갑지않게 그 키스를 받아들였다. 이미 그때 그는 많은 사람들을 놀라게
하였다.
제 2 장. 가정.
젊은 다비스 부부는 부유하지도, 가난하지도 않았고, 작은 도시 가까이
아주 멋있는 가정을 갖고 있었다. 아주 단순한 작은 집(dometo), 몇 개의 나
무가 있는 작은 정원, 이것이 그들의 집(hejmo) 전체였으나, 모든 것은 안팎
으로 아주 깨끗하고 정치(精緻)하였다. 방들 안에는 모든 것이 밝았고, 벽지
와 가구도 그러했다. 다비스 부인의 섬세한 손길이 어떻게 질서있고 우아하
게 모든 것들을 정리했는지, 모든 곳에서 사람들이 감탄할 수 있었다. 카를
로 테오도로의 아버지는 국영 은행 지점의 지점장이었고 그는 아주 많은 봉
급을 받았다. 그도, 그의 아내도 많이 지출하지 않았기 때문에, 그는 매년 "
자신의 아이들"을 위하여 많은 돈을 저축할 수 있었다.
실제로, 카를로는 이 가족의 새 세대의 유일한 아이라는 영광을 그리 오
래 누리지는 못했다. 그가 두 살이 되고 이미 집안 전체를 아주 잘 뛰어다녔
을 때, 어느 날 그는 아주 오래 전에... 그가 작았을 때 그가 잠들곤 하던 그
오래된 요람안에서 파란 눈의 여동생을 발견했다.
다른 아이들은 대개 질투를 했겠지만, 카를로는 마음이 넓었고, 그의 얼
굴에 즉시 환한 미소와 보호해 주려는 친절한 표정이 나타났다. 자신의 엄마
- 4 -
의 허락을 구하고는, 그는 잠자고 있는 여동생의 이마에 두번 키스하였다.
그후 알지 못하는 뾰족한 수염과 긴 회색 외투를 가진 어느 신사의 큰 웃음
소리를 듣고, 심하게 감정이 상하여 즉시 방에서 나갔다.
카를로는 그의 여동생 헬레뇨(Helenjo)의 발달(發達)에 관심이 매우 많
았다. 그녀 또한 집안을 달릴 수 있게 되었을 때, 그는 그녀의 선생님와 안
내자가 되었다.
카를로는 매우 관찰력이 있고 또한 매우 진취적이었다. 그는 그가 보거
나 듣는, 흥미있는 모든 것을 흉내내려 애쓰곤 했다. 탁자와 많은 의자를 사
용하여, 그는 큰 배를 건설했는데, 그것의 아름다운 노란 굴뚝은... 그의 아빠
의 서류바구니였다. 헬레뇨를 위해서는 그는 언제나 응접실에서 갖고 온 수
놓인 방석으로 안락한 좌석을 준비했다.
다비스 부인이 자신의 재봉틀 곁에서 일하고 카를로가 위험한 폭풍이
배를 위협한다고 알리기 위해 휘파람 불고 소음을 냈을 때, 겁에 질린 여동
생이 수놓인 방석들 사이에서 떨면서 울기 시작했다. 갑자기 모든 것이 멈췄
다: 재봉틀과 배. 엄마의 키스 때문인지, 자신의 누이동생을 구하기 위한 기
회를 가지기 위해서만 폭풍을 오게 하는 카를로의 능란(能爛)한 설명때문인
지, 헬레뇨는 달래져 엄마의 무릎 위에서 곧 안정을 되찾았다.
집의 윗쪽에 긴 다락방이 있었는데, 그 안에 상자, 바구니, 의자랑 오래
된 물건들이 놓여 있었다. 카를로를 위한 진정한 천국이었다. 그가 층계의
문이 열려 있는 것을 발견했을 때, 그는 재빨리 좋아하는 방으로 들어갔다.
거기에서 그는 상자들을 열고, 모든 물건들을 만지고 어지러뜨리면서 매우
기쁘게 여기저기 돌아나녔다. 그 기쁨은 그의 엄마나 하녀가 소음을 듣고 그
를 데리러 와서 천국으로부터 아래로 그를 다시 데려갈 때까지 계속 되었다.
전적으로 자유롭고 당황하지 않은 모습을 갖추려고 그는 예쁜 장미색의
앞치마 위에 엄청나게 검은 손을 자랑스레 비볐다.
제 3 장. 하녀.
카를로의 조부님은 아주 오래 하녀를 데리고 계셨는데, 모든 가족은 그
녀의 성실함과 신중함 때문에 그녀를 아주 사랑했다. 젊은 다비스 씨가 결혼
했을 때, 그 하녀는 모든 것을 정리하기 위해 새 집으로 왔다. 젊은 부인이
그녀의 마음에 들어, 그녀는 거기에 머물렸다; 그리고 카를로가 태어난 후
그녀는 거기를 떠나지 않겠다고 마음먹었다.
아뇨(Anjo)가 그녀의 이름이었다. 그녀는 뽀족한 코, 작고 청회색인 두
- 5 -
눈, 그리고 아름다운 가을날의 사과처럼 언제나 아주 빨간 뺨을 갖고 있었
다. 그녀는 거의 자신의 하얀 보닛(kufo, 역자주: 부인이나 어린 아이가 쓰는,
끈을 턱 아래로 묶는 챙없는 모자, 영어로 bonnet)을 벗지 않았지만, 가끔 카
를로가 그녀의 머리카락의 색깔을 보기 위해 그것을 잡아당겨 벗기는 일이
일어났다. 매번 그는 그것때문에 뺨을 맞았고 그후 즉시 키스를 받았다.
집안에서 아뇨는 모든 것을 했다; 그녀는 요리사와 하녀(역자주:
cxambristino, servistino와는 그 의미가 약간 다를 것으로 생각되지만 달리
표현할 말이 없어서 이렇게 번역함) 둘 다였으나, 집이 작아서 그녀는 자신
의 일을 쉽게 처리했다. 다비스 부인은 종종 그녀를 도와주었고 모든 바느질
을 했다. 아뇨는 젊은 안주인에게 모든 것에서의 그녀의 아주 섬세함 때문에
큰 경외감을 느꼈고, 그녀는 그만큼 소중한 가정의 가장 세세한 것까지 예쁘
게 가꾸었다.
카를로는 몇번 아뇨와 함께 이른 아침 야채가게에 가도록 허락을 받았
다. 그녀는 두개의 커다란 바구니를 들었고 그는 가벼운 망태기를 들었다.
15분을 걸은 후 그들은 광장에 도착했다. 많은 말과 탈것이 인도(人道) 옆에
서 있었다. 광장의 중간, 분수대 주변에 자신의 탁자랑 온갖 종류의 양배추,
감자, 치즈, 과일들로 가득찬 큰 바구니를 가진 상인들이 앉아 있었다. 아뇨
는 만은 여자들과 의논하곤 하였고 결국 여러 야채와 큰 버터 조각을 샀다.
몇번 그녀는 카를로의 망태기에 그 어떤 것을 넣었다. 그후 아주 빨리 그들
은 집으로 돌아왔다. 카를로는 아뇨 곁에서 종종걸음을 치는 동안 그녀의 바
구니가 야채와 함께 시장 냄새의 얼마 쯤을 가져가 버린다고 생각했다.
몇번 카를로는 아뇨가 탁자 위에 접시를 놓는 것을 도와 주었다. 그는
또한 포크, 숟가락 그리고 칼을 날랐으나, 아뇨는 그것이 너무 위험한 일이
라고 생각하였기 때문에 유리잔을 나르지는 않았다.
언젠가 그가 세 개를 한꺼번에 나르다 잔을 깨뜨렸다. 시끄러운 소리에
아뇨가 달려왔다...
-- 아무것도 아니예요, -- 카를로가 소리쳤다, -- 나는 다치지 않았어
요.
아뇨는 그를 오래도록 꾸짖었으나, 카를로는 그녀가 즉시 다른 잔을 가
지러 갔다면 더 현명했을 거라고 생각했다.
카를로와 함께할 때, 아뇨는 언제나 유쾌하고 농담을 잘 했다; 그러나
헬레뇨와 함께 있을 때는, 훨씬 더 상냥하였고 그녀를 보면서 얼마간 슬퍼보
이기까지 하였다. 그녀는 그녀를 부드럽게 자신의 팔 안에 안았고, 머리를
잘 생각하여 움직였다. 모든 사람들이 똑같이 헬레뇨 곁에서 침울하게
- 6 -
(melankolie) 기분좋은 것(dolcxigxi)처럼 보였고, 엄마는 가장 주의하여 그녀
를 돌보았다(역자주: 뭔가 어색해 보이는 번역이나 달리 더 좋은 번역이 떠
오르지 않음).
카를로는 자신의 여동생을 매우 사랑하였으나, 그녀가 소음을 무서워하
는 것처럼 보였고 아주 자주 울었기 때문에 그녀와 함께 많이 놀 용기를 내
지는 못했다. 그는 여자아이는 많은 보살핌을 필요로하는 연약한 존재라고
생각했다.
제 4 장. 일요일.
일요일 아침에 카를로는 자신의 침대에 오래 머무르곤 했고 창의 커튼
사이를 통해 방으로 들어오는 금빛 햇살이 날라다 주는 달콤한 꿈을 즐겼
다... 갑자기 그는 그를 깨우러 들어온 엄마의 상냥한 얼굴을 보았다. 그는
아주 기분이 좋았다. 그의 엄마가 그가 옷을 차려입는 것을 도와 주는 동안,
성당의 종소리는 크게 울렸다.
카를로는 스폰지가 그의 눈에 비누를 넣는 불쾌한 물건이라고 생각했다.
그는 이미 엄마에게 그런 느낌을 자주 알렸으나, 그녀는 스폰지를 계속 사용
했다. 일요일에 다비스 부인은 수놓인 플라넬 와이셔츠, 흰 바지, 그리고 파
란 웃옷을 입혔다. 그는 예쁜 노란 신발을 갖고 있었고 또한 큰 빨간 모자가
있었는데, 그는 그것에 대해 매우 자랑스러워했다.
일요일 오후에 카를로는 자신의 아빠와 산책하곤 하였다. 그는 매우 많
은 배와 낚시꾼들을 보러 강가에 가는 것을 좋아했다. 그들은 근엄한 신사
들, 긴 수염의 노인들이었고 아이들도 많이 있었다. 모든 이들은 강가의 나
무들 중 하나의 아래에 조용히 앉아 있었다. 그들은 물 속으로 사라지는 낚
싯대의 실을 참을성있게 보았다. 때때로 어떤 이는 갑자기 자신의 낚싯대를
들어올려 절망적으로 사방으로 몸부림치는 빛나는 물고기를 낚시바늘에서
빼냈다.
저녁이 되기 전 다비스 씨와 그의 작은 아들은 집으로 다시 돌아와 뜨
거운 차 한 잔을 마시기 위해 응접실에 때맞춰 도착했다.
종종 할아버지와 야코(Jako) 삼촌이 그들을 일요일에 방문하였고, 모두
함께 저녁식사를 하였다. 야코 삼촌은 몇번 자신의 축음기를 갖고 왔고, 카
를로는 놀라운 노래와 음악을 들었다. 언젠가 야코 삼촌은 축음기의 큰 입
앞에서 익살스런 노래를 했다. 그 기계는 뒤에 그 노래와 할아버지와 아빠의
큰 웃음소리까지 따라 했다. 야코 삼촌은 기계 앞에서 카를로가 어떤 말을
- 7 -
하든지 축음기는 따라할 것라고 설명했으나, 카를로는 어떤 말도 할 용기를
내지 못했다. 그는 이미 때때로 침묵하는 것이 매우 현명한 것이라고 생각했
다.
카를로는 할아버지의 무릎 위에 앉아 자신의 아빠의 어린 시절이나 할
아버지가 젊으셨을 적에 방문하셨던 먼 나라에 관한 이야기를 듣는 것을 좋
아했다. 그는 바다에 관해 듣는 것을 좋아했고 언젠가 그것을 보기를 간절히
원했다.
날씨가 좋을 때는, 전 가족이 작은 정원에 앉았다. 할아버지는 담뱃대를
집어 잎담배로 채우고 불을 붙이셨다. 아빠와 삼촌은 단지 궐련만을 피웠다.
카를로는 스폰지에서 스며나오는 비누와 거의 같은 정도로 그의 눈을 아프
게 하는 담배연기를 아주 싫어했다. 그는 종종 왜 남자들은 담배를 피우냐고
아빠에게 물었는데, 아빠는 언제나 이렇게 대답했다:
-- 즐겁기 위해서.
카를로는 그가 어른이 될 때, 담배를 피우는 것보다 더 나은 즐길거리를
찾겠다고 결심했다. 그러나 할아버지가 모든 선원들은 담배를 피운다고 말했
을 때, 그는 자신의 견해를 바꾸었다.
제 5 장. 배움.
카를로는 이미 힘센 소년이 되었고 빠르게 성장했으나, 그는 아직 알파
벳을 배우지 않았다. 그의 엄마는 처음에는 그녀 자신이 가르치겠다고 결심
했다.
매일 아침 그녀는 그를 자신의 곁에 앉히고 검은 기호가 적힌 큰 책을
펼쳤다. 그녀는 그에게, 이 기호들을 갖고 사람들은 글을 쓰며, 만약 그가 이
것들을 잘 배운다면, 곧 책에서 아름다운 이야기들을 읽을 수 있게 될 거라
고 설명했다. 카를로는 사람들은 참 어슬프고 의미없는 일을 한다고, 왜 그
들은 자신의 이야기를 하러 직접 오지 않을까하고 생각했다. 그게 훨씬 더
간단할 것이다. 곰곰히 생각한 후 그는 엄마에게 자신의 견해를 피력했다.
-- 그러나, 얘야, -- 그녀는 말했다, -- 수많은 사람들이 그 이야기를
알기를 원해. 이야기를 하는 사람들이 모든 사람들을 방문하게 하는 것은 불
가능 할거야. 많은 이야기꾼은 아주 먼 곳에 살고, 많은 이들은 지금은 죽은
상태인데, 사람들은 그들이 써 놓은 것을 지금 읽기를 원한단다.
-- 그러나 사람들은 왜 야코 삼촌처럼 축음기에다 말을 해 놓지 않았나
요. 사람들이 언제나 그들의 이야기를 들을 수 있을 텐데.
- 8 -
엄마는 카를로가 다소간 지나치게 따지기 좋아한다는 것을 발견했다:
-- 자, 얘야, -- 그녀는 그에게 키스하면서 말했다, -- 너는 일해야만
한단다.
그러나 카를로는 자신의 생각에 잠겼다... 이상한 검은 기호들이 그의 눈
앞의 안개속에서 춤을 추었다. 그는 따라했다: A, B, C, 집중하지 않은 채로.
그의 엄마가 그에게 B를 지적해 보라고 했을 때, 그는 알지 못했다. S는 뱀
을 닮았기 때문에 그가 잘 알아보았고, O와 C 역시 보름달과 반달을 닮았기
때문에 그랬다. 그에게 다른 글자를 가르치기 위하여, 엄마는 여러 주(週)와
많은 인내를 필요로 했다. 결국 부모님은 카를로를 학원(lernejo, 역자주: '학
교'라고 번역할 수도 있겠으나 글의 흐름으로 보면 이것이 정규 교과과정 전
의 배움터인 것 같아 이렇게 번역했음)에 보내기로 결정했다. 집에서 멀지
않은 곳에 나이 든 부인과 그녀의 딸이 살고 있었는데, 그 둘 다 아이들을
가르치고 있었다. 수업은 월요일, 수요일, 금요일, 이렇게 일주일에 3일 아침
에만 받았다.
다비스 부인은 처음에는 직접 카를로를 학원에 데려다 줬다. 그녀가 존
경할 만한 원장, 리나르(Linar) 부인과 대화하는 동안, 카를로는 리나르 씨
(frauxlino Linar)에게 교실의 의자 하나가 부서졌고 벽 위에 얼굴 그림이 그
려져 있다고 지적했다. 그는 리나르 씨에게 그것이 그녀의 얼굴 그림인지 리
나르 부인의 것인지를 물었다. 리나르 씨는 아주 얼굴이 빨개졌고 카를로에
게 학교에서 하지 말아야할 것들을 길게 말하기 시작했다. 그와 같은 과정에
만족하여, 소년은 그가 정말 해야할 것에 관해서는 그녀에게 묻지 않았다.
-- 나는 네가 착하고 점잖기를 바란다, -- 그의 엄마가 그에게 작별의
키스를 하면서 말했다.
-- 아, 예, 엄마, 젊은 숙녀분이 이미 제게 사람들이 여기서 하는 재미있
는 것들을 모두 이야기해 주셨어요.
1교시가 시작되었을 때, 카를로의 손은 곧 온통 잉크에 물들었고, 그의
습관에 따라 자신의 장미색 앞치마에다 손을 씼었다. 그의 옆에 앉은 예쁜
여자아이가 많이 웃었고 그를 놀리듯 보았다. 그것때문에 그는 그녀보다 자
신의 여동생을 확실히 더 많이 사랑한다고 생각했다.
제 6 장. 카를로의 관념(觀念)
카를로는 아주 생각이 많은 소년이었고 이미 많은 것들에 관해 정확한
견해를 가지고 있었으며, 다른 아이들이 지리를 어렵게 이해하는 반면, 그는
- 9 -
세상의 형태를 아주 잘 상상하였다: 산(山)들 뒤에 바다, 땅 그리고 다시 산
들이 있다, 세상의 두 극단(極端)까지. 거기에는 의심할 여지없이 사람들이
심연(深淵)으로 떨어지는 것을 막기 위해 다리 위처럼 벽이나 장애물이 있
다.
카를로는 언젠가 세상의 극단들 중 하나에 가보기를 간절히 원했다. 틀
림없이 이상할 것이다, 앞에 아무것도 보이지 않는 것: 위로는 단지 파란 하
늘, 그리고 아래에는... 아무것도 없는 것은. 그는 어떤 사람이 세상으로부터
뛰어내린다면 어디로 떨어질까 매우 의아했다. 만약 그가 아빠가 잘 아는 부
유한 신사의 비행기를 가진다면 그는 세상의 아래로 날아가서 다른 한 쪽으
로 올라와 다시 돌아올 수 있을 것이다. 그는 세상의 아래가 어떤지 알기를
원했다.
카를로는 그것에 관해 자신의 아빠에게 물었다. 다비스 씨는 카를로의
개념에 대해 재미있어했고 그에게 세상은 태양 주위를 도는 마치 크나큰 오
렌지와 같은 것이고, 태양 또한 아주 큰 공이라고 설명했다. 모든 별들과 달
도 또한 공이다. 아빠는 카를로에게 사람들은 전체 지구 위에서 산다고 설명
했다. 그러나 카를로는 그 말을 믿을 수가 없었고 아빠가 잘못 알고 계신 것
이 틀림없다고 생각했다. 어떻게 사람들이 공 아래에서 설 수가 있지? 그들
은 손으로 공에 매달려야 될 거야. 의심할 여지없이 많은 사람들이 떨어질
거야. 그는 사람들이 거기에 산다는 것을 믿을 수가 없었다.
그 의문이 그를 사로잡았고, 그는 자신의 아빠의 답변 후에 점심시간 내
내 생각하는 것처럼 보였다. 그의 엄마는 그가 잘 읽을 수 있게 될 때, 그것
에 대해 도해(圖解)된 책을 사주겠노라고 약속했다.
카를로는 모든 장인(匠人)에 대해, 모든 수공업자에 대해 커다란 경외심
을 갖고 있었다. 자신의 엄마와 함께 그는 이미 제빵업자를 방문하였고 그가
빵을 굽고 있는 것을 보았다. 그는 망치로 구두에 못들을 박아 넣고 있는 제
화공(製靴工)을 보았다. 그는 작은 도시 그 어딘가에서 많은 젊은 여공들이
부인들을 위한 모자를 만들고 있는 큰 방을 보기까지 했다. 그들은 모자 위
에 리본과 깃털을 장식했다. 큰 호텔을 지나가면서, 그는 나지막한 작은 창
을 통해 흰 앞치마와 모자를 쓴 많은 남자들이 큰 소음과 함께 접시랑 남비
를 나르는 큰 주방을 보았다. 구운 고기의 냄새가 카를로의 코에까지 도달했
다.
거리에서는 모든 이들이 바삐 가는 것처럼 보였고, 카를로는 짐을 실은
탈것을 밀었으며, 두 집배원이 전차에 뛰어 오르고, 다리를 저는 늙은 남자
가 소리치며 신문을 팔았다. 다비스 부인은 모든 사람들이 돈을 벌고 자신의
- 10 -
옷과 양식, 가족을 위한 그것들을 사기위해 일을 한다고 설명했다.
그것 또한 카를로에게 많은 것을 생각하게 하였다.
-- 아빠는 무엇을 하나요? -- 그는 물었다.
엄마는 그를 자신의 남편의 사무실에 데리고 갔고, 그는 높은 탁자 앞에
서 큰 책에다 글을 쓰고 있는 자신의 아빠를 보았다. 카를로는 그의 아빠는
아주 지루한 직업을 갖고 있다고 생각했고, 자신은 호텔의 요리사나 운전사
가 되는 것을 택하겠다고 결심했다.
제 7 장. 카를로의 꿈.
자신의 아빠와의 땅의 형태에 관한 대화 후에, 카를로는 낮 동안 더욱
자주 생각했다. 그는 그날 밤 이상한 꿈을 꾸었다. 그는 아빠의 부자 친구인
데 라벨(de Lavel) 씨가 자신의 비행기로 같이 여행하자고 그를 초대하는 꿈
을 꾸었다.
그들은 커다란 비스켓 상자를 샀고, 그것을 비행기 위에 싣고, 앉아서
멀리 날아갔다. 그들은 높은 산을 넘어가야만 했다. 비행기는 아주 빨리 날
았고 회색 구름을 통과했다. 습하고 찼다. 그들이 뾰족한 산꼭대기와 무서운
바위 위를 지날 때, 카를로는 자신의 안내자에게 안겼다.
데 라벨 씨는 카를로에게 평지가 어떻게 멀리서 갑자기 끝이 나는지 보
여주었다. 실제로 카를로는 들판과 숲 뒤에 하얀 선을 보았고 그 뒤에서는...
단지 하늘의 파란 색만 보았다. 거기는 그가 그렇게 보기를 원하던 세상의
극단이었다. 비행기가 갑자기 착륙했다. 몇 걸음을 걸은 후, 카를로는 자신이
세상의 경계선(境界線)에 있음을 발견했다. 경계석(境界石, 역자주: 경계임을
나타내기 위하여 세운 돌) 사이에 철제(鐵製) 장벽이 있는 큰 단(壇)이었다.
데 라벨 씨의 손을 잡고서, 카를로는 아래를 보기 위하여 몸을 기울였다: 아
무 것도 없이, 다만 푸름 뿐이었다... 끝없는. 카를로의 귀 안이 윙윙거리고,
그의 눈 앞에서 분명치않은 수많은 작은 원들이 날아 다녔다. 그는 그가 잡
고 있는 두터운 손을 더 꽉 잡았다.
그는 그 무엇을 아래로 던지기를 간절히 원했을 테지만, 그는 작은 돌맹
이 하나조차도 찾을 수 없었다. 거기에는 단지 모래만 있었다. 잠시동안 그
는 주머니칼을 던질 것인지를 생각했다. 그러나 그에게 그것을 준 엄마를 생
각하고는, 그것을 던지지 않기로 결정했다.
그들 둘은 추위때문에 완전히 딱딱해진 몇개의 비스켓을 먹었다.
-- 자, -- 잠시후 데 라벨 씨가 말했다, -- 우리는 이제 우리의 비행기
- 11 -
를 타고 아래로 가겠지?
카를로는 얼마간 두려웠지만, 아무 말도 하지 않았다. 그들은 날아갔다.
비행기는 장벽 위를 지나 땅으로부터 아주 곧장 날았다.
몇분 후, 그들이 이미 땅으로부터 아주 멀어졌을 때, 데 라벨 씨는 기계
의 방향을 틀었다. 그것은 아래로 비스듬한 비행을 시작했다. 그들은 다시
땅에 가까와졌고, 그때 그것의 내용물을 보았다. 카를로는 아빠의 설명을 기
억해 내려 애썼다. 그것은 그러니까 오렌지의 아래쪽 절반이었다. 그러나 틀
림없이 거기에서는 아무도 살 수 없을 것이다. 단지 비행기나 비행선으로만
이 사람들은 지구아래에서 그렇게 움직일 수 있다. 비행기가 땅과 가깝게 유
지하기 위해 아주 빨리 곡선으로 나는 동안, 점점 더 많이 어두워졌다. 이상
한 일, 하늘은 아래와 측면에 있었으나, 위와 또다른 측면에는 갈색의 땅이
있었다.
비행기는 아주 빨리 아래로 내려갔고 지금은 거의 수평으로 날 수 있었
다. 그들은 기어가는 길고 꼬인 몸통을 가진 이상한 나무들을 보았다. 곧 그
들은 집, 땅 아래에 매달린 진짜 집을 보았다. 그것들은 아주 많았고 여러가
지 색으로 칠해진 나무 집으로 보였다. 계속해서 점점더 가까이 갔다. 카를
로는 집들이 뾰족한 지붕을 갖고 있고 기어가는 나무의 몸통과 큰 가지에
묶인 큰 쇠로 된 고리를 통해 땅에 매달려있는 것처럼 보인다는 것을 알았
다.
집들 사이에는 다리가 있었고, 그 위에 흰 옷을 입은 것처럼 보이는 많
은 사람들이 위에 나타났다.
더 잘 보기위해 뒤로 고개를 기울이고는, 카를로는 평형을 잃고 심연으
로 떨어졌다...
그가 깊고 깊은 곳으로 끝없이 떨어지는 동안, 그는 자신의 귀 주위로
휙 소리를 내는 찬 공기를 느꼈다.
-- 자, 얘야, 늦었다, 넌 침대에서 나와야 해!
엄마가 그를 깨웠다. 카를로는 자신의 눈을 비볐다:
-- 엄마, -- 그가 하품을 하면서 말했다, -- 저는요 세상의 다른 측면
아래에 있는 사람들을 보았어요.
제 8 장. 중학교.
카를로가 열두살이었을 때, 그의 부모님은 그가 학워을 충분히 오래 다
녔다고 생각했다. 중학교(liceo)에 입학시킬 때였다. (중학교는 이 이야기의
- 12 -
시점에서는 아이들이 학생(studento)이 될 때까지 배우는 정규 배움터의 이
름이다.) 그 도시에 하나의 중학교가 있었다. 유감스럽게도 그 곳은 멀었고,
카를로가 자신의 집에서 거기까지 가려면 20분을 걸어야만 했다. 그의 엄마
는 카를로에게 전차통학을 위한 승차권을 사주자고 제안했으나, 다비스 씨는
전혀 허락하지 않았다. 그는 걷는 것은 아주 좋고 건강하게 하는 운동이라고
생각했다.
중학교에 입학하기 위해서는 먼저 시험에 합격해야 했다. 시험은 길지도
않고, 어렵지도 않았다. 그렇지만 다비스 씨는 그의 아들이 합격할 것이라고
확신하기를 원했고, 그것 때문에 그는 수주간 카를로의 수학과 철자법의 지
식을 수년간의 리나르 씨보다 더 많이 발전시킨 젊은 선생님을 집으로 오게
하였다.
시험 한 주 전 디비스 씨는 원서를 쓰러 자신의 아들을 중학교 교장 선
생님에게 데리고 갔다. 교장 선생님은 회색 머리칼, 회색 수염, 그리고 금테
안경 너머 갈색 눈을 가진 키가 작은 남자였다.
-- 교장 선생님, -- 하인이 그를 그의 아들과 함께 교장실로 들어가게
했을 때 다비스 씨가 말했다, -- 어떻게 지내십니까? 다시 뵙게 되어 기쁩니
다. 그리고 바라건대 중학교에서 좋은 학생(lernanto)이 될 제 아이 카를로를
당신께 인도합니다.
교장 선생님은 큰 안경을 통해 카를로를 보았고 커다란 책을 펼쳤다.
-- 다비스, 카를로... 너의 세례명(antauxnomo)이 무엇이지, 아이야?
-- 테오도로입니다, 선생님, -- 다비스 씨가 그의 아들의 주의가 흐트러
져 질문을 듣지 않은 것을 알고는 대답했다.
실제로, 카를로는 딴 데 정신이 팔려 있었다. 그는 막 새 뉴스거리를 발
견했다: 그는, 교장 선생님의 귀에 털이 나 있는 것을 발견했고, 표현할 수
없는 기쁨과 흥미를 가지고 그 새로운 종류의 숲을 관찰했다. 그의 얼굴은
입술 위에, 눈 속에, 그리고 심지어 코의 홍조로까지 나타난 그런 소년들의
심술궂은 미소로 환해졌다.
-- 나이는? -- 교장 선생님이 물었다.
다비스 씨는 카를로의 팔을 꼬집었다:
-- 너 몇 살이지, 카를로?
카를로는 떨었고, 진지해지면서 그의 얼굴은 온통 빨개졌다:
-- 열두살입니다, 선생님, -- 그는 수줍어하며 말했다.
-- 월요일에 오너라, -- 교장 선생님이 말했다, -- 오전 9시에, 시험을
치기 위해서 잉크, 펜, 연필, 그리고 백지를 갖고. 다비스 씨, 당신의 아들은
- 13 -
착하고 지적인 소년이나, 약간은 산만해 보이는군요. 우리는 그것을 교정하
기 위해 애쓸 것입니다. 안녕히 가십시오... 왼쪽 두번째 문 뒤의 계단을 조
심하십시오.
교장 선생님의 집무실을 나오고서, 다비스 씨는 중학교의 안마당을 보여
주었다. 두 개의 새 건물 사이에 기둥과 아치 위로 이중의 계단을 가진 학교
의 오래된 부분이 서 있었다.
-- 나와 네 앞의 많은 세대들이 저기를 다녔었어, -- 카를로에게 아빠
가 말했다. -- 네 할아버지와 우리의 증조부께서도 그분들이 소년이셨을 적
에 저기에서 배우셨어.
제 9 장. 시험.
시험날 아침에 카를로는 중학교의 마당에 아주 일찍 도착했다. 그는 아
빠가 막 선물한 멋진 완전 새 가죽가방을 갖고 있었다. 그것 안에는 종이랑
잉크병을 포함한 필기구들, 파란 통에 든 펜과 연필들이 있었다. 마당에는
이미 몇몇 소년들이 있었으나, 카를로가 아는 아이는 없었다. 시시각각 또다
른 몇몇이 도착했다. 결국에는 카를로는 리나르 선생님의 학원에서 그와 함
께 2년을 지낸 친구를 보았다. 그의 이름은 헨리코 벨네트(Henriko Belnett)
였다.
카를로는 끝내 아는 사람을 발견하여 아주 기뻐하며 벨네트에게 인사하
러 갔다. 벨네트는 이미 한 해 전부터 그 학교의 학생이었다. 그러나 그는
학년말 시험에 실패하여 지금 그것을 다시 쳐야 했다. 그는 카를로에게 그것
에 관해 그의 잘못이 아니라 그가 이전에 논쟁을 벌였고 시험에서 가장 나
쁜 점수를 준 수학 선생님때문이라고 설명했다. 벨네트는 정말 언젠가 복수
할 것이라고 결심했다.
-- 불쌍한 수학자, 그때 그는 자신의 부당한 행동을 뼈저리게 후회할거
야!
카를로는 대부분의 소년들이 자신의 모자를 옆으로, 또는 뒤로 쓰고 있
다는 것을 알았다. 그것이 마치 공식적인 관습인 양 믿으면서, 아무도 그를
보지 않는 순간을 기다렸다가 재빨리 자신의 모자를 옆으로 밀었다. 그러나
그것은 곧 종이 울렸기 때문에 그리 오래 소용되지 않았고 모든 소년들은
기둥들 위의 계단으로 갔다. 마치 양떼처럼 앞사람을 뒤따르면서 그들은 올
라갔다. 위에서 그들은 긴 코밑 수염을 가진 선생님를 보았는데, 그는 내려
가서 왼쪽 건물의 세번째 문으로 들어가라고 명령했다.
- 14 -
열린 문 옆에 아주 키가 큰 선생님와 대화하고 있는 교장 선생님이 있
었다. 이 분은 무심코 교실의 열쇠를 위로 던지고는 다시 그것을 받곤 했다.
카를로의 뒤에 단정히 빗은 머리의 마르고 창백한 소년이 들어왔다. 그는 아
주 품행이 방정하고 또한 수줍어 보였다. 그는 이미 마당에서 벨네트의 정보
를 얻고자 자신의 모자를 벗었는데, 벨네트의 큰 웃음에 마치 겁먹은 작은
새처럼 쫒겨갔다.
모든 아이가 교실에 들어 왔을 때, 마른 소년이 와서 카를로 옆에 앉았
다. 큰 선생님가 들어와 힘차게 문을 닫았다. 카를로는 그가 그렇게 빛나는
눈과 그렇게 아름다운 검은 수염을 가졌기 때문에 틀림없이 좋고 친절한 남
자일 거라고 생각했다.
-- 내가 지금 시험문제를 불러 주겠다, -- 그는 말했다; -- 너희들은
철자법, 역사, 그리고 지리학 시험에 동시에 쓰일 글 한 편을 받게 될 것이
다. 적어라: "너는 아프리카에 대하여 무엇을 아는가?" 너희들은 적어도 세
페이지, 그리고 네 페이지를 넘지는 않도록 적어야 한다. 지금 두번째 질문
이 문제이다; 적어라: "어떤 A 씨가 자동차로 시속 27 마일의 속도로 가고
있고, 또다른 자동차 운전사 B 씨는 같은 길을 시속 41 마일의 속도로 가고
있다; A 씨가 오전 9시 반에 도시를 출발하고, B 씨가 오전 10시에 같은 장
소에서 출발한다고 가정한다면, 언제 두번째 사람이 첫번째 사람을 만나겠는
가?"
조용한 작업이 시작되었다. 때때로 어떤 아이가 소리내어 기침하였다.
몸집 큰 선생님이 교실을 왔다갔다 하였다. 그가 지나칠 때마다 카를로의 옆
에 있는 창백한 소년은 떨었고 글을 쓰는 것을 멈췄다. 카를로는 뒤에서 벨
네트가 불만스럽게 투덜거리는 것을 들었다:
-- 아프리카! 생각없는 문제. 도대체 어떻게 사람들이 야만인에 관해 세
페이지를 채울 수가 있지?
제 10 장. 중학생.
카를로는 시험에 합격하였고 중학교의 학생으로서 입학을 허가받았다.
그는 그것에 대해 매우 자랑스러웠고 그때부터 언제나 자신의 모자를 뒤로,
어떤 때는 옆으로 썼다. 아침에 8시에 수업이 시작되었고 수업 사이 매 시간
마다 10분간 쉬는 시간을 두고 12시까지 계속되었다. 정오에 카를로는 점심
식사에 늦지 않기 위해 집으로 서둘러 가야만 했다. 오후 1시 반에 이미 수
업이 시작되기 때문에 후식 후에 그는 즉시 돌아와야만 했다.
- 15 -
중학교에서의 수 주 공부 후에, 카를로는 이미 많은 것을 알았다: 그는
더 이상 자신의 누이동생에게 키스를 하지 않았다. 그는 특히 더 이상 인도
(人道) 위를 걷지 않았고 그것들의 옆으로 걸었는데, 특히 빗물이 있을 때
그러했다. 그는 자신의 손을 호주머니에 넣고 있었고 쉽고 빠르게 주먹질을
하기 위해서만 몇번 꺼냈다. 그는 그의 누이동생이 이해하지 못하는 말들을
알고 있었다. 그의 긴 양말에 때때로 구멍이 나 있었고 몇번은 바지에도 그
랬다. 그는 가끔 말했다: "내 친구 얀코(Janko)가 그걸 봤다", 또는: "내 친구
델라사르(Delasar)가 이렇게 말했다", 아니면: "내 친구 부안조(Vuanzo)는 서
투른 짓만 한다." 하루가 끝날 때는 그의 손은 온통 검었다. 그는 정치에 관
해서 말할 줄 알았다, 그는 말했다: "그 생각없는 장관", 또는 "위험한 개, 그
국회의원!" 그는 거의 항상 자신의 넥타이에 대해 잊어버렸고 종종 코 위에
잉크를 묻혔다. 자신의 선생님들에 관해 충분히 자유롭게 말하였다. 교장 선
생님에 대해 그는 말했다: "소시지는 오늘 오지 않았어." 지리학 선생님에 대
해 그는 말했다: "빨간 코는 오늘 아침 우리를 엄청나게 지루하게 했어." 자
신의 보통의 선생님에 대해서 그는 말했다: "수염쟁이 아빠(patro-barbulo)는
오늘 기분이 좋았어!"
카를로는 지금 중학교에서 많은 친구들, 그가 모든 이들을 똑같이 평가
하지는 않았기 때문에 더 정확히는 많은 동료들을 갖고 있었다. 말을 많이
하는 벨네트와 언제나 그의 말을 듣는 피에트로(Pietro)가 있었다. 아주 뚱뚱
한, 사람들이 "호박"이라 부르는 리가르(Rigar)가 있었다; 목욕탕에서 그는
헤엄칠 필요가 없었다: 전혀 움직이지 않고도 그는 나무토막처럼 물 위에 떠
있곤 했다. 언제나 일을 아주 잘 하고 수업시간에 말하거나 소리를 내는 법
이 없는 두 형제, 파울로(Pauxlo)와 다비도 로이스(Davido Rojs)가 있었다.
언제나 아주 신경써서 옷을 입고 점잖은, 그러나 언제나 창백하고 수줍
은 마른 소년 "병아리"가 있었다; 리가르는 그에 대해 말했다:
-- 나는 그가 꺾일까 겁이 나서 그를 건드리고 싶지 않아.
부유한 은행가의 아들 칸(Kahn)이 있었다. 언제나 봉봉과자랑 사탕류를
사는 도넬(Donel)이 있었다. 낭독을 아주 잘 하는 라미랄(Lamiral); 모든 동
물 울음소리를 감탄이 나올 만큼 흉내를 내는 세르베티(Servetti); 아주 인심
이 후한 체나르(Cenar); 언제나 사색적이고 조용한 홀데르(Holder); 언제나
웃는 부안조(Vuanzo); 거만하고 화를 잘 내는 로베르트(Robert); 언제나 빨
간 넥타이를 매는 제빵업자의 아들 페테르(Peter); 호각을 만드는 만(Man)이
있었다.
언제나 수업 후에 선생님와 이야기하러 가는 페르고(Pergo)가 있었고,
- 16 -
프랑스 공화국의 대통령의 사촌인 체 하는 델라사르(Delasar)가 있었고, 바지
의 무릎에 큰 기운 데가 있는 토마소(Tomaso), 그리고 바이올린 연주를 아
주 잘 하고 음악학교에서 상을 받은 가르디올(Gardiol)이 있었다. 또한 언제
나 나쁜 냄새를 풍기는 스타넨(Stanen); 도시의 밖에 사는 벨티(Belti)와 트
라비스(Travis)도 있었다. 아버지가 자동차를 갖고 있는 로제르스(Rogxers)
가 있었다. 알렌(Allen)은 아일랜드 사람이었고, 제라푸미스(Zerapumis)는 그
리스 사람이었다. 그리고 또다른 몇몇이 더 있었다.
그러나 카를로의 진정한, 신실한, 가장 좋은, 가장 재주많은 친구는 얀쿄
(Janko), 그는... 얀쿄였다.
제 11 장. 라틴어 수업.
늙은 선생님 "수염쟁이 아빠"는 라틴어 명사의 두번째 어미변화를 설명
하는 중이었다. 그는 언젠가 완전히 하얀 적이 있었으나 조금씩 노랗게 된
긴 수염을 갖고 있었다. 그의 파란 눈은 선량한 마음을 드러내었다. 학생들
이 무례하게도 "부활절 달걀"이라고 이름 붙인 그의 머리카락 없는 머리는
커튼이 없는 창문으로 들어 온 아침햇살에 반짝이곤 하였다.
-- Lupus, Lupi, -- 그는 자신의 큰, 노래하는 듯한 목소리로 말했다,
-- Discipulus, Discipuli, 이것들이 두번째 어미변화의 두 명사, 늑대와 학생
이다. 그것들은 주격에서 -us로 끝나는데, 반면 첫번째 어미변화의 명사들
은... 리가르! 너 졸고 있지? 일어서! 첫번째 격변화의 명사들이 어떻게 끝나
지?
리가르는 엄청난 하품을 감추려고 애쓰면서 조용히 일어나서 선생님을
보았다.
-- 너 내일까지 이것을 50번 써 와: nauta, nautae; insula, insulae, 모
든 격으로!
리가르는 자신의 귀를 긁으면서 다시 앉았다.
Discipulus, discipuli, discipulum... -- 선생님이 노래하듯 설명하였다.
카를로는 졸리는 상태에서 생각하였다. 그렇게 따뜻했다, 라틴어를 배우
는 게 무슨 소용이람? 그는 생각했다. 지금 아무도 라틴어로 말하지 않는다.
그의 아빠가 말했다. 그렇지만 그것에 관하여 말하자면 카를로가 호감을 갖
는 신비로운 어떤 것, 고대의 어떤 것이었다. 벽이나 성당 위에 쓰여진 오래
된 글들은 모두 라틴어였다. 카를로 부부는 라틴어를 이해하지 못했고 많은
다른 사람들도 그랬다. 기도와 카톨릭 교회에서의 미사도 라틴어로 행해진
- 17 -
다. 박물관의 대문 위에도 라틴어 낱말이 적혀 있다.
카를로가 생각하는 동안, 그의 이웃 만(Man)은 참을성있게 일했다. 자신
의 주머니칼로 그는 이미 의자에다 자신의 개인 이름(antauxnomo)을 새기고
지금은 대문자 m을 시작했다. 그러나 유감스럽게도 그의 작은 칼은 너무 약
하여 갑자기 소리를 내며 부러졌다. 즉시 모든 이들의 머리가 그 쪽으로 돌
아갔다.
늙은 선생님은 천천히 걸어갔다.
-- 얘, 만아, 너 단단히 벌을 받아야 겠구나. 너 뭘 적었지? 네 이름? 생
각없는 장난! 너는 내일 두번째 격변화에 관해 뭘 모를 거야. 그 의자들은
경악할 만한 상태이고, 전부 새겨져 있어; 너는 중학교의 집기(什器)들을 조
금도 존중하지 않는구나.
그는 교실을 이리저리 걸었다.
-- 스타넨, 너도 네 이름을 썼고 그것 주위를 얼룩으로 칠했구나! 델라
사르, 너는 그 얼굴을 그렸지?
실제로 모든 의자 위에 여러가지 그림과 글이 새겨져 있었다. 후배들에
게 기념물을 남기기 위해 자신을 이름을 새기는 것은 이 중학교의 오래된
관습이었다. 라미랄은 언젠가 로이스의 의자 위에서 자신의 삼촌의 이름을
발견했다.
-- 얘, 칸아, 그 글자들 A. N.은 무슨 뜻이지?
즉시 부안조가 중얼거렸다:
-- 그의 애인의 이름이예요!
그리곤 미소가 전 교실에 번졌고, 반면 칸은 귀까지 얼굴이 빨개졌다.
-- 내 생각에는 너희들 모두 벌을 받아야겠어, -- 선생님이 의자 사이
를 이리저리 다니기를 계속하면서 말했다, -- 비록 그 판자들이 오래된 것이
긴 하지만, 그래도 너희들 모두가 잘못했어, 아주 잘못했어. 단지 어린 아이
나 바보만이 그런 장난하는 거야...
갑자기 그가 가르디올의 의자 앞에서 창백해지면서 멈췄다... 오랫동안
그는 침묵했다. 그의 얼굴이 하얬다. 그의 눈이 의자의 판자 위에 고정된 것
처럼 보였다. 교실 안의 누구도 움직이거나 숨을 쉴 용기조차 내지 못했다.
그의 눈꺼풀이 눈에 띄게 젖었다.
-- 아이들아, -- 그는 나지막하고 떨리는 목소리로 말하기 시작했다, --
저기에... 우리 아버지의 글이 새겨져 있단다.
그날 이후 카를로는 "수염쟁이 아빠"를 많이 사랑하게 되었다.
- 18 -
제 12 장. 친구.
카를로는 진정한 친구를 가져서 아주 행복햇다. 그의 이름은 얀코였다.
그는 아주 키가 크고 검은 머리칼과 갈색 눈을 가졌다. 그는 나이가 카를로
보다 단지 6개월 더 많을 뿐이었으나, 반의 모든 아이들이 그의 큰 체구와
용기때문에 그를 존경했다. 실제로 그는 아무것도 두려워하지 않았고, 그는
이 세상에서 가장 신의있고 솔직한 소년이었다.
언젠가 지리학 선생님이 그가 매 순간 하품하는 것을 보고는 그에게 물
었다.
-- 얀코, 너 지루하니?
-- 예, 선생님, 아주 많이요, -- 그는 대답했다. 그는 쫓겨 났으나, 단지
한 시간 동안만이었다.
얀코는 그림을 아주 잘 그렸고 또한 색칠하였다. 그는 몇 개의 연필 선
으로 어떤 이의 얼굴모습을 아주 정확하게 표현하는 아주 놀라운 재능을 가
졌다. 언젠가 그는 자신의 공책에 "수염쟁이 아빠"의 얼굴을 그렸고 그 아래
에는 그의 몸통을 아주 작게 표현했다. 아주 짧은 팔과 다리를 가진 몸통이
었다. 초상화는 아주 잘 그려졌다.
수업 후에 부안조가 공책에서 책장을 찢어 그것을 훔쳤다. 그는 그것을
칠판의 오른 쪽에 핀으로 고정시켰다. 선생님이 들어오자마자 그것을 보았
다.
-- 누가 이것을 그렸지, -- 그는 말했다.
부안조는 아무 말도 하지 않았으나, 얀코가 즉시 일어났다:
-- 제가 그랬습니다, 선생님.
선생님은 순간 그의 눈을 보았고 종이를 떼 내면서 말했다:
-- 이 초상화는 잘 그려졌다, 외국에 있는 내 딸에게 보내기 위해 보관
하겠다.
그들이 가끔 그를 두려워하는 것처럼 보이기는 하지만, 거의 모든 선생
님들이 얀코를 좋아한다는 것을 쉽게 알아볼 수 있었다.
카를로는 그를 사랑함과 동시에 존경하였다. 그는 언제나 그의 곁에 있
으려고 애썼고 그를 따르곤 했다. 만도 친절한 이웃이긴 하지만, 그는 그가
교실 안에서 얀코 곁에 앉을 수 없는 것이 못내 아쉬웠다. 카를로는 오후 수
업이 끝난 뒤 아주 자주 집에 늦게 도착했다. 그의 엄마가 그에게 물었을
때:
-- 아, 카를로야, 그렇게 오래 뭘 했니?
- 19 -
-- 저는 얀코랑 함께 있었어요, -- 그의 한결같은 대답이었다.
얀코는 그렇게나 많은 것을 알았다! 그는 진정한 학자였고, 카를로는 그
가 이미 중학교의 수업보다 더 많은 것을 그에게 가르쳐 주었다고 생각했다.
그럼에도 불구하고 카를로는 그의 곁에서 자신을 언제나 무지한 사람이라고
느꼈으나, 얀코는 절대 실수나 무지 때문에 그를 놀린 적이 없었다. 카를로
는 그것이 그의 친구의 성품 중 무한한 세심함의 증거(역자주: 본문에는
provo로 되어 있으나 뜻이 잘 안통해서 pruvo의 오타라고 생각하고 이렇게
번역하였으나 오역일지도 모름)라고 생각했다.
얀코에 의해 보호받는 것이 진정한 명예였고, 카를로는 자랑스럽게 그것
을 즐겼다. 얀코에게 그는 자신의 모든 비밀을 말했고 모든 곤란한 상황에서
는 조언을 구했다. 카를로가 어려운 일에 관해 그에게 질문했을 때, 그는 몇
번 이렇게 말했다:
-- 내가 내일 대답해 줄께.
다음날, 잊어버리는 법이 없이, 그는 질문받은 일에 관한 충분한 정보를
갖고 왔다.
그의 아버지는 출판업자였고 많은 장서(藏書)를 갖고 있었다. 몇번 얀코
는 책들을 카를로와 다른 아이들에까지 빌려 주었으나, 그는 언제나 첫 페이
지 위에 먼저 고무도장으로 자신의 이름과 다음의 유명한 시의 시구(詩句)를
찍었다.
대여(貸與)된 책의 필연적 운명:
그것은 자주 분실된다, 언제나 망가진다.
반대로 하는 성향때문에, 소년들은 거의 항상 충분히 좋은 상태에서 책
들을 돌려 주었다.
제 13 장. 강 위에서.
여러 해가 빨리 지나갔고, 카를로는 고등학교(gimnazio, 역자주: 전자사
전에 liceo와 gimnazio가 다 '중학교'로 되어 있고 본문에는 gimnazio가 'la
pli alta parto de la liceo', 즉 liceo 전체과정 중의 일부분으로 표현되어 있
으나 우리나라의 교과과정과 비교해 볼 때 고등학교 정도에 해당하는 것 같
아 이렇게 번역하였음, 'la pli alta parto de la liceo' 부분은 번역할 때 생략
하였음)에 들어갔으며, 첫 수 해(unuaj jaroj) 때와 거의 같은 동료들을 가졌
- 20 -
다. 소수가 학교를 떠났고, 단지 한 명의 새 학생이 카를로의 반에 들어 왔
다. 얀코는 언제나 그의 신실한 친구였고 지금은 토론하고 책을 찾아보기 위
해 종종 그를 집으로 오게 하였다. 이미 일년 전부터 만은 더 이상 카를로의
옆에 앉지 않았고, 처음에는 라미랄이, 그 다음에는 세르베티가, 그리고 결국
에는 얀코 자신이 그 자리를 대신했다(역자주: 본문의 'se'는 'sed'의 오타가
아닐까요?).
어느 여름날 아침 교실 안은 너무나 더워 거의 모든 아이들이 잠들었다.
얀코가 카를로에게 말했다:
-- 여기 있는 것은 불가능해, 우리 나갈까?
-- 어디로?
-- 어디든. 예를 들면 강 같은 곳, 우리는 배를 빌릴 수 있을거야.
카를로는 약간 두렵기는 했지만 물론 그 생각에 확 이끌렸다.
두 수업시간 사이, 다른 모든 아이들이 잠시 잡담을 하거나 마당을 달리
거나 할 때, 그들 둘은 재빨리 큰 문을 지난 즉시 가장 가까운 길 모퉁이에
다가갔다. 아침에 도시에서 나다니는 것이 카를로에게는 이상했다. 그만큼
오랫동안 그 시간에는 언제나 학교에 있으면서 그런 것을 해 보지 않았다.
그들은 시장을 지나쳤고 모든 바쁜 사람들을 보았다. 극장의 거리에서 누군
가 자신들의 이름을 불러 그들은 큰 두려움을 느꼈다. 돌아보고는 그들은 다
행스럽게도 또한 학교에서 더위때문에 너무 많이 고생한 세르베티를 보게
되었다.
그들은 같이 강가로 갔다. 그들은 곧 선착장(船着場)에 도착했다. 얀코는
좁은 배를 골랐고, 그들은 앉아서 북쪽으로 노저어 갔다. 세르베티는 처음에
는 강물의 흐름에 거슬러 노저어 갔다가 나중에는 전혀 노를 젓지 않고 돌
아오는 것이 재미있겠다고 생각햇다. 그의 제안은 즉시 받아들여졌다. 날씨
는 아주 좋았다: 양쪽 강가에는 들과 작은 숲이 아주 푸르렀고 사람은 전혀
없었으며 단지 새소리랑 규칙적인 노 젓는 소리만 들렸다.
곧 그들은 큰 버드나무들이 강 위로 기울어진 채 물에 자신의 작은 가
지들을 목욕시키고 있는 곳을 지났다. 소년들은 노젓는 속도를 줄였다. 감미
로운 정적(靜寂)이었다. 그들은 지금 교실에서 그리스의 시구(詩句)를 배우고
있는 블쌍한 동료들에 대해 생각했다.
카를로는 역사학 선생님을 아주 사랑하였기 때문에 11시의 마지막 수업
을 위하여 돌아가기를 원하던 터였다. (그는 소년 카를로가 처음 중학교의
의자에 앉았을 때, 시험문제를 불러 주던 아름답고 검은 수염을 가진 키가
큰 남자였다.) 자신의 회중시계(懷中時計)를 꺼내고는 카를로는 이미 너무 늦
- 21 -
었다는 것을 알았다.
그들은 노를 놓았고, 배는 천천히, 그리고 감미롭게 강물의 흐름에 실려
남쪽으로 갔다. 그들은 노래하였고, 그들의 목소리는 나무들 사이에서 유쾌
하게 울렸다. 이미 가지들 사이로 도시의 집들이 나타났고, 곧 그들은 선착
장에 다시 도착하였다. 그들이 배 주인에게 요금을 지불했을 때, 그의 입은
의미있는 미소로 벌어졌다. 그는 그들이 바로(ja) 일탈(逸脫)한 고등학생이라
는 것을 알아차렸다.
아이들은 모두 그들이 오후에 학교로 다시 갈 때 무슨 일이 일어날까에
대해 생각하면서 서둘러 집으로 갔다. 길 모퉁이에서 카를로는 마주쳤다...
역사학 선생님과. 그는 자신의 모자를 벗었다. 선생님은 걸음을 멈추며 단지
이렇게 말했다:
-- 안녕, 다비스; 너 내일 4시 반에 우리집에 오렴; 내가 네게 할 말이
있어.
그리고는 그는 걸어가 버렸다.
제 14 장. 역사학 선생님.
다음날 낮에 선생님이 아파서 결석하여 카를로의 반은 그리스어 수업이
없었다. 얀코, 세르베티, 그리고 카를로는 이날 기회가 그들에게 호의를 베풀
었다고 생각했다. 그러나 역사학 선생님, 물론 뭔가를 이야기하기로 한 그
분이 있었다. 정확히 11시 10분, 그가 교실에 들어섰을 때, 셋은 다같이, 특
히 카를로가 놀랐다. 그러나 예흐만(Jehman) 선생님은 바로 트라야노
(Trajano) 황제의 통치에 관한 수업을 시작하였고 세 소년의 일탈에 관해서
는 아무 말도 하지 않았다. 카를로는 그만큼 더 4시 반에 예정된 방문을 두
려워 하였다. 정오에, 집에서의 점심식사 자리에서 카를로는 아주 말이 없었
고, 오후 라틴어와 수학 수업시간에 그는 잘 듣지 않았다. 3시에 그는 천천
히 전철역으로 가서 붉은 다리의 광장으로 가는 전철에 앉았다. 거기에 역사
학 선생님이 살았다. 예흐만 선생님. 아주 단순한 집이었는데, 그 2층에 선생
님이 살고 있었다.
예흐만 선생님은 전혀 부유하지 않았고 4명의 어린 아이들이 있었다. 그
의 아내는 볼로뇨(Bolonjo) 출신의 아름다운 이탈리아 여자였다. 그녀는 종종
이탈리아의 전문잡지와 잡지에 실을 기사를 썼다. 예흐만 선생님은 매년 봄
부활절 휴가 때 그녀와 함께 이탈리아를 여행하였다. 그들은 두 분 다 예술
가였다. 그들은 이탈리아에서 대가들의 그림이 있는 모든 성당, 모든 궁전을
- 22 -
알았다.
작년, 그들이 다시 왔을 때, 예흐만 부인은 밀라노(Milano, 역자주: 북부
이탈리아의 큰 도시, 영어로도 Milano/밀라노)의 역에서 얼음을 채운 레모네
이드를 한 잔 마셨다. 그것이 너무 찼던지, 독이 들었던지는 아무도 몰랐다.
그러나 약 1시간 후 그녀는 죽었다. 공포스러웠다. 예흐만 선생님은 마치 그
도 레모네이드를 마시지 않은 것을 한5(恨)스러워하는 것 같았다. 그러나 그
에게는 네 아이가 있었다. 집에 돌아와서, 그는 그들에게 그들이 다시는 자
신의 엄마를 볼 수 없다는 것을 설명해야만 했다. 지금은 할머니가 거기에
살았고 아버지가 가르치는 동안 아이들을 돌봐 주었다. 그러나 예흐만 선생
님은 자신의 기쁨을 잃어 버렸다; 그는 지금 말수도 적었고, 미소지는 일도
드물었다. 그의 얼굴은 빠르게 늙어갔다. 오직 그의 빛나는 눈만이 오히려
더 큰 선심(善心)과 동정심을 나타내었다. 자신이 고통을 당하고는, 그는 지
금 다른 사람의 고통을 더 잘 이해하였다.
카를로는 오후에 그의 집으로 가면서 이것에 관해 생각했다. 그는 문 앞
에서 초인종을 울렸다. 하녀가 문을 열었고 그를 예흐만 선생님의 작업실로
안내했다. 벽들은 그림과 잘 알려진 작품의 복사품으로 덮혀 있었다. 넓은
서재에는 흰 대리석으로 만든 작은 비너스 상이 있었다.
책상 위에는 베네치오(Venecio, 역자주: 이탈리아 북부 아드리아 해 북
쪽 해안에 있는 항구 도시, 원명은 Venezia/베네치아, 영어명으로는 Venice/
베니스)식 의상을 입은 예흐만 부인의 초상화가 서 있었다.
선생님은 일어섰고, 카를로의 손을 잡고 말했다:
-- 다비스, 여기서 너를 보게 되어 반갑다; 앉아. 너는 내게 며칠전 치체
로(Cicero, 역자주: 로마의 웅변가ㆍ정치가ㆍ철학자, 영어로 Cicero/키케로,
영어발음은 시서로우) 시대의 로모(Romo, 역자주: 고대의 로마제국, 영어로
Rome/로마)의 클럽과 사교계에 관해서 물었어. 여기 그것에 관한 정보를 찾
을 수 있는 책 두 권이 있어; 내가 흥미있는 페이지들을 연필로 표시해 두었
어. 내가 너를 위해 어제 학교에 이미 그것들을 갖고 갔었어.
카를로는 아주 당황하였다.
-- 선생님, -- 그는 말했다, -- 감사합니다, 선생님께선 제게 신경을 많
이 써 주시는 군요... 어제 저는 선생님 수업시간에 강으로 뱃놀이 갔는데 선
생님의 용서를 구합니다, 분명 저의 잘못입니다...
-- 그것에 관해서는 더 이상 말하지 말거라, -- 예흐만 선생님이 말했
다, -- 나는 확실히 얀코, 세르베티, 그리고 네가 결석한 것을 알아챘고, 좋
은 날씨를 보면서 얼마쯤은 진상(眞相)을 추측했단다. 나는 일탈이 중학생들
- 23 -
에게 아주 시적인 일이며 달콤한 유혹이라는 것을 알고 있어. 그렇지만 조심
해라! 수업을 놓치면 너는 너의 학업에 있어서 도움을 받을 수 없게 되고 집
에서 더 오랜 시간을 공부해야 해. 자, 책을 가져가고 언젠가 나를 방문하러
다시 오렴. 나는 언제나 기쁘게 너와 대화할 것이고 능력껏 너를 도우마.
감동을 받은 채 카를로는 나왔고 학생을 벌 주는 데 있어 이보다 더 좋
은 방식은 결코 경험한 적이 없었다고 그는 생각했다.
제 15 장. 성당에서.
다비스의 전 가족은 매 일요일 아침 10시 반에 대성당(cxefpregxejo)에
간다. 그것은 대 카를로(Karlo Granda) 황제 이래 일세기동안 건설된 아주
오래된 대성당(katedra pregxejo)이었다. 대개 다른 도시에서 온 잘 알려진
신부가 예배 때 설교를 하곤 한다.
이번 일요일 다비스 가족은 얼마간 일찍 도착하여 설교단 아래 왼쪽의
첫번째 의자에 앉았다. 사람들이 조금씩 조금씩, 계속하여 더 많이 대문을
통해 들어왔다. 전 가족, 양친과 자녀들, 우아하게 차려 입은 아가씨들, 전
연령층의 부부들, 몇몇 노인들, 많은 홀로 온 늙은 부인들이 왔다. 모두 한명
씩 한명씩, 여러 의자들 사이로 흩어져서 사라졌다.
오래된 성당의 큰 고요함 속에서, 카를로는 설교단 아래 돌계단 위에 누
워있는 나방을 보았다. 그는 놀라면서 자신에게 물었다, 저 나방이 자고있나,
죽었나... 갑자기 오르간이 크게 울렸고, 카를로는 머리를 다시 들었다.
그의 눈이 거의 바로 맞은 편 의자 위 금발 사이의 아주 파란 두 눈과
마주쳤다. 그는 상냥한 미소를 보았다고 생각했고, 무심코 그는 비슷하게 대
답하였으나, 즉시 그 얼굴은 빨개졌고, 눈길이 땅을 향했다. 색유리를 통하여
떨어지는 햇빛을 받아, 금발은 오래된 사원의 검어진 기둥 사이에서 금처럼
반짝였다. 온통 희게 옷을 입은 채, 그 젊은 여자는 다비스 가족의 맞은 편
의자 중 두번째 위에 앉아 있었고, 카를로는 이미 그 누군가가 와서 첫번째
의자에 앉아 그녀를 가릴까봐 두려워졌다. 실제로, 수분 후 아주 행복해 보
이는 늙은 부인들 한 무리가 빈 의자를 발견하고 왔다. 카를로는 그들에 대
해 기독교인답지 않은 분노로 가득 찼다; 그러나 그들은, 마치 보이지 않게
영감(靈感)을 받은 듯, 그들 사이에 충분한 공간을 두고 앉았다. 그 공간은
이미 카를로에게 전적으로 천사처럼 보이는 모습으로 채워졌다. 그는 늙은
부인들에게 그들의 본의아닌 세심함에 대해 거의 감사말을 하고 싶을 지경
이었다.
- 24 -
예배는 시작되었으나, 카를로에게는 아무 것도 들리지 않았다. 그의 몸
과 입술은 그야말로 자동적으로 주변 사람들의 움직임을 따라갔으나, 그의
생각은 전혀 다른 길을 따라갔다.
때때로 그는 눈을 들었고, 거의 언제나 젊은 금발의 아가씨와 눈이 마주
쳤다. 몇번 그녀는 즉시 눈길을 아래로 향했고, 몇번은 얼굴이 빨개져서 다
른 곳을 보았다. 그러나 매번 그 주시(注視)는 더 길게 계속되었고, 매번 마
치 누가 먼저 굴복할 것인지 알기위한 싸움같았다.
이미 긴 시간이 흘렀고, 기도는 거의 끝났다. 카를로는 잠시 주목하였다.
그는 설교단으로 올라가는 신부님을 보았다. 곧 그의 목소리가 기둥들 사이
로 맑고 힘있게 울렸다. 그는 흰 머리칼과 이마 위의 큰 주름을 가졌다. 그
는 정력적으로 자신의 팔을 움직였으나, 카를로는 그의 말을 듣지 못했다.
그에게는 그의 말이 단지 소리로만 들릴 뿐이었다. 유혹이 카를로를 강하게
공격했다. 그는 오래 자신의 시선을 땅으로 향했고 결국에는 그것을 위로 창
문으로, 오르간으로, 기둥 위의 조각품으로 천천히 이리저리 이동시켰다.
그 여행을 끝내고, 그는 자신의 의지와 무관하게 다시 파란 눈과 마주쳤
고 그를 괴롭힌, 얼마간은 놀리는 듯한 미소를 보았다.
예배가 끝난 후 카를로는 나가는 그 젊은 여자를 보려고 신경을 썼고,
햇빛 속에서 그는 그녀의 눈이 아주 아름다운 파란 색이라는 것을 더욱 깊
이 확신하였다. 그날 이후 카를로는 매 일요일 성당에서 눈으로 그녀를 찾곤
하였고, 그의 생각을 가득 채우는 파란 리본이 달린 금발이 자신의 앞 의자
위 어딘가에서 있음을 알 때까지는 불안하였다.
제 16 장. 카를로의 비밀.
언젠가 친구와 미술관을 거닐면서, 그는 이탈리아 거장의 그림 앞에서
감탄하며 서 있는 그녀를 보았다. 그도 물론 같은 그림 앞에서 멈췄다. 그녀
의 얼굴이 아주 빨개졌으나, 그때 이후로 매 일요일 그들은 대성당을 나서면
서 종종 서로를 보았다. 그녀는 습관적으로 자신의 어머니와 함께 따로 앉았
으나, 몇번 네 자녀들과 성당을 나서는 다른 부인에게 인사하고 말을 걸었
다. 카를로는 언젠가 다른 사람들에게 건네는 그녀의 말을 들었다:
-- 그러면 여러분들은 오늘 오후 국립공원에 놀러 오실거지요?
그는 아주 상냥한 목소리를 지녔다.
얼마간의 숙고(熟考) 후 카를로는 그도 오후에 공원에 가겠다고 결심했
다. 거기서 그는 아주 좋은 기회를 잡았는데, 그것은 운동장 옆을 산책하다
- 25 -
가, 두번 길 위에 떨어지거나 나무들 아래 잃어버린 공을 그녀에게 돌려주는
상황을 맞았기 때문이었다. 그녀의 미소와 감사의 표시가 이상하게 그를 혼
란스럽게 했다. 다음 일요일에 그는 그녀가 어디에서 사는지 알기 위해 멀리
서 그녀를 뒤따랐다. 그것은 도시 밖 나무와 정원에 의해 장식된 거리 위에
있었다. 그녀는 장미가 가득한 아주 아름다운 화원이 딸린 성(城) 모양의 작
은 집으로 들어갔다.
카를로는 이전에 이미 자주 그 집을 보았으나, 그에게 지금까지 그것은
언제나 닫혀있는 것처럼 보였다; 그리고 그는 그것이 임대되지 않았다고 믿
었다. 아마도 그녀의 가족이 막 그 집에 세들었거나 그 집을 샀을 것이다.
그때 이후 카를로는 그녀를 보기를 기대하면서 그곳 주변을 배회하곤 하였
다. 한 시간 한 시간 그는 헛되이 그리고 정원 전체를 지나고 그녀 집의 성
스러운 흙을 밟아도 되는 집배원 만을 보면서 기다리곤 했다. 저 집배원은
얼마나 행복한 사람인가! 카를로는 자신 안에서 이상한 경탄과 또한 질투를
느꼈다. 그는 수백번 정직한 집배원에게 그녀의 이름을 물어보려 했다가, 그
는 수백번 끝내 침묵하고야 말았고, 그는 생각에 잠겨, 자신의 가방에서 파
란, 회색의, 또는 하얀 편지봉투를 꺼내서 계속하여 조금씩 조금씩 더 멀리
거리의 나머지 정원들의 문을 따라 차례대로 들어가는 집배원을 보았다. 그
는 몇번 커튼 사이로 비치는 불빛을 볼 때까지 있기도 하였다.
그 때부터 카를로는 운좋게 그녀를 보게 되기를 기대하면서 종종 그곳
을 배회하곤 하였다. 어느 날 저녁 그는 정원에서 자신의 아버지와 정원에서
산책하는 그녀를 보았다. 또 한번은 그가 열린 창문을 통해 그녀가 노래하는
것을 들었다. 그것이 여러 날 동안 그를 행복하게 하였다. 이미 그의 누이동
생과 그의 학교 동료들은 장기간 몽상에 곧잘 빠지는 것에 대해 아주 놀랐
다. 어느 날, 그녀의 거리의 길 모퉁이에 도착하여, 카를로는 가슴에 엄청난
타격을 당했다: 집이 온통 닫혀 있었다. 그것은 엄숙(嚴肅)한 창문덮개와 함
께 아주 조용히 서있었다(역자주: 원문의 Sxi는 Gxi가 맞을 것 같아서 '그것
'으로 번역하였음).
다음 날 다시 와서도 그는 같은 상황을 목격했다. 그녀는 아마도 전 가
족과 함께 떠났을 것이다. 그렇지만 어디로? 정원에는 검은 새들이 지저귀며
서로 다투고 있었다. 카를로는 그의 삶이 이미 황폐해졌다고 믿었다.
그는 얀코에게 자신의 비밀을 말하고 그의 도움을 청해야겠다고 결심했
다.
제 17 장. 상심(傷心)
- 26 -
며칠 후 얀코는 그 불가사의한 집에 대한 다음과 같은 정보를 자신의
친구에게 줄 수 있었다: 그것은 칼쿠토(Kalkuto, 역자주: 인도의 도시 이름,
영어로는 Callcuta/캘커다) 대학 교수의 것이었다. 20년 전부터 그는 자신의
가족과 함께 인도에서 살아왔다; 그리고 단지 기왕에 세 차례 그는 도시에서
수개월을 보내기 위해 돌아왔었다. 젊은 여자는 의심할 여지없이 그의 딸인
데, 그것은 사람들이 그에게는 단지 한 자녀만 있다고 알고 있기 때문이다.
그 정보는 전적으로 카를로를 기쁘게 한 것은 아니었다. 그는 많이 생각했으
나, 칼쿠토를 여행하는 방법을 찾는 것에 대한 희망을 이미 거의 접었다.
어느 날, 집에 돌아와서, 그는 누이동생아 울고있는 것을 알았다: 할아버
지가 돌아가셨다. 다비스 부부는 그들에게 소식을 전하러 온 야코 삼촌과 함
께 이미 그의 집으로 떠났고, 카를로는 자신의 모자를 다시 쓰고 열차를 향
해 달렸고 곧 할아버지의 댁에 도착하였다. 계단을 올라와서는, 그는 마치
더 이상 숨을 쉴 수 없을 것 같았다. 모든 생각과 느낌이 그의 뇌 안에서 뒤
섞였다. 그는 그가 헬레뇨가 말한 것을 바르게 이해했는지 의심스러웠다. 정
말 그는 이제 다시 좋으신, 그렇게 맘좋으신 할아버지를 뵐 수 없을 것인가?
그의 아버지가 문을 열었고, 자신의 아들을 품에 안고 여러 번 키스하였다.
카를로는 울었다. 그의 어머니는 그를 돌아가신 분의 방으로 데리고 갔다.
거기 침대 위에 완전히 하얀 얼굴로 할아버지는 누워 계셨다. 그는 잠자
는 것처럼 보였다. 입술 위에는 미소가 전혀 없었으나, 고요하고 믿음이 있
는 모습이었다. 카를로는 할아버지의 시신 옆에서 오랫동안 있었다. 그는 그
의 무릎 위에서 이야기를 들었던 때에 대하여, 그와 함께 보냈던 즐거웠던
저녁들에 대하여; 그의 농담과 파이프에서 내뿜는 두 번의 담배연기 사이로
이야기된 여행길의 모험에 대하여; 그의 모든 사람들에 대한 선심과 동정심
많음에 대하여 회상했다.
언젠가 카를로에게 할아버지는 말씀하셨다:
-- 모든 사람 속에는 천사와 악마가 있단다. 아주 자주 그들 중 하나가
다른 하나보다 훨씬 더 힘이 세단다. 그것이 악마일 때라 하더라도, 언제나
천사를 찾아라. 다른 사람의 흠은 잊어버리고, 그들의 선한 성품만 기억하여
라. 그런 방법으로 너는 많은 사람들에게 용기를 줄 것이고, 너 자신을 행복
하게 할 것이다. 너는 선한 성품을 더 키울 것이고 악한 성품을 없앨 것이
다.
할아버지는 그렇게 모든 이들의 착한 성품을 발견할 줄 잘 아셨다! 이
모든 것에 대하여 카를로는 생각하였으나, 곧 그의 어머니가 그를 데려가려
- 27 -
왔다.
장례식 날 할아버지 댁에는 가족의 친구들로부터 받은 꽃다발과 화환으
로 가득찼다. 그것들의 냄새로 숨막힐 것 같았다. 조문객들은 시시각각 도착
하여 언제나 같은 의례적(儀禮的)인 인사말을 반복하였다. 카를로는 자신의
가족과 함께, 홀로, 조용히 있기를 원했던데 반하여, 이 모든 것은 어떻게나
아프고 지루하게 하는지!
성당에서의 예배 후에 모든 사람들은 영구차를 따라 묘지로 갔다. 바로
직전의 비로 인해 묘지는 축축했다. 모든 사람들이 풀이 없는 곳에 모였다.
땅에는 커다란 구덩이와 그 양쪽의 널빤지가 있었다. 사람들은 관을 아래로
미끄러뜨리고 즉시 흙으로 덮었다. 신부님이 기도하였으나, 카를로는 슬프게
생각에 잠겼다. 그의 귀에는 아직 관 위에 흙이 떨어지는 소리가 울렸다. 사
람들은 거기에 그의 소중한 할아버지를 묻었다. 그 관습이 카를로에게는 어
떻게나 잔인하게 보였던지. 땅의 구덩이는 이미 그의 마음에 또다른 구덩이
를 팠다.
이미 사람들은 집으로 돌아가기 위해 흩어졌다. 다른 무덤들 사이를 걸
으며, 카를로는 이미 거기 땅 아래에 누워있는 모든 사람들에 관해 생각했
다.
제 18 장. 학생과 시인.
고등학교의 학년말에, 카를로는 마지막 시험에 좋은 성적으로 합격했다.
그의 아버지는 그를 헤이델베르그(Heidelberg, 역자주: 독일 서남부의 도시이
름, Heidelberg/하이델베르크)로 공부시키러 보내기로 결정했다. 거기서 그는
일년을 보냈다; 그러나 학생들의 쾌활함과 도시의 아름다움에도 불구하고,
카를로는 그리 기쁜 생활을 하지 못했다. 그는 점점 더 몽상적이 되어 갔다.
다른 학생들이 맥주를 마시고 거리에서 즐겁게 노는 동안에도, 카를로는 조
용히 자신의 방에 앉아있곤 하였다.
그는 좋은 안락의자를 갖고 있었고, 추운 저녁에는 사색하거나 책을 읽
으면서 불 가에 앉아 있었다. 그는 종종 시를 지었다. 그는 또한 브루셀로
(Bruselo, 역자주: 벨기에의 수도, Brussels/브뤼셀)에서 법학을 공부하고 있
는 자신의 친구 얀코에게 긴 편지를 썼다. 카를로는 헤이델베르그에서 자연
과학, 생물학, 심리학에 관한 강좌를 들었다. 그는 가까운 시일 내에 의학을
공부하겠다고 결심했다. 그것을 위해 헤이델베르그에서의 한 해가 끝났을 때
그도 또한 브루셀로로 갔다.
- 28 -
브루셀로에서는 그의 생활이 더 즐거웠다. 거기서 그는 자신의 친구 얀
코와 또한 막 영국으로부터 와서 문학을 공부하고 있는 다른 고등학교 동기
생 라미랄을 만났다. 얀코의 영향은 카를로에게 아주 좋은 것이었는데, 그것
은 그 친구가 언제나 정력적이고 유쾌하였기 때문이었다. 그는 카를로를 법
정으로, 정치적 모임으로, 사회와 과학 강연으로 데려가곤 하였다. 이전처럼,
그는 자신의 몽상적인 친구에게 많은 것을 배울 수 있게 해 주었다.
라미랄은 부유하지 않은 젊은이였다. 그는 생활하고 공부할 돈을 벌기
위해 일해야 했다. 그는 강의를 했고, 영문학에 관한 강연을 하기도 했으며,
잡지에 실을 글을 쓰기도 했다. 그의 덕분에, 얀코와 카를로는 몇번 라미랄
이 종종 기사를 쓴 신문의 편집실로부터 받은 극장의 무료입장권을 받기도
했다.
얀코와 마찬가지로, 라미랄은 자신의 활기로 카를로에게 용기를 주었다.
그는 의학을 공부하고 있었음에도 불구하고, 카를로는 언제나 더 많이 문학
과 예술에 관심을 가졌다. 그의 두 친구 다 그가 지은 시들 중 몇몇을 발표
하도록 격려했다. 그러나 카를로는 오랫동안 너무나 주저하였다. 결국에 그
는 그것들 중 30편을 골라 현대적인 표지와 오래 찾은 제목 "Oraj flugiloj"
를 붙인 우아한 작은 책을 출판하였다. 첫번째 시는 이렇다(역자주: 역자의
시적 감성이 부족한 관계로 번역이 어색하더라도 이해해 주시기 바람):
마지막 비행.
너는 어디로 날아가니, 나비야,
떨면서 그리고 빠르게?
장미와 백합은 이미 죽었고,
배반(背反)의 엄한(嚴寒)이 왔다.
너의 날개는 등(燈)처럼
안개 속에서 반짝인다:
너는 들판 속에서 무엇을 찾고 있니,
영락(零落)한 여름아이야.
정원은 황량(荒凉)하고
너의 사랑은 부질없다.
뼈대는 이파리없는 정자(亭子) 아래의
- 29 -
마편초(馬鞭草)인 듯 하구나.
너는 왜 추위 속에서 날아가니,
이 번창한 묘지를 지나서?
모든 곳 위에 비같은 눈물이
풀밭 속에 지금 남아있다.
둥지 안의 모든 것들은 침묵하고,
향기는 사라졌다;
너는 더 이상 말벌과 싸우지 않을 것이다,
피어난 심장을 놓고.
이제 여기 넓은 들판엔
시든 국화만이 남아있고,
그 위 너의 마지막 키스가
전율(戰慄) 속의 너를 죽일 것이다.
제 19 장. 알리초.
매년 여름 카를로는 자신의 부모와 헬레뇨의 곁에서 몇 주일을 보내기
위해 집으로 왔다. 브루셀로에서 두 해를 보낸 후, 그가 집에 돌아왔을 때,
그는 자신의 누이동생이 도시의 젊은 변호사의 약혼녀가 된 것을 알았다. 그
의 미래의 매부는 재치있는 달변으로, 또한 그에게 많은 친구를 갖게 해준
무척 친절한 성품으로 아주 잘 알려져 있었다. 그 약혼으로 인하여 다비스
가족은 많이 초대하고 또 초대받았다.
그 여름 카를로는 도시에서 많은 사람을 보고 또 보았다. 헬레뇨의 약혼
자는 언젠가 카를로에게, 막 인도로부터 돌아온 그의 아버지의 친구를 방문
하는데 그가 그와 자신의 여동생을 동행해 달라고 부탁하였다. 칼쿠토 대학
의 팔람(Palam) 교수였다. 그와 그의 가족은 그의 건강상태 때문에 요구한 2
년의 휴가를 도시에서 보내기 위하여 칼쿠토로부터 돌아왔다.
젊은 변호사가 그렇게 재미있는 사람, 그렇게 학식있는 사람, 등등, 교수
의 재능에 관해 이야기하는 동안, 카를로는 자신의 가슴에 오래된 불이 다시
타오름을 느꼈다.
성당에서 보았던 젊은 여자에 관하여 그는 다시 생각했다. 공원에서의
- 30 -
잃어버린 공에 대하여, 또한 신비스런 집 주변의 배회에 대해서도 그는 회상
했다.
-- 난 기꺼이 거기로 너와 동행해 갈거야, 고마워! -- 그는 말했다.
약혼자들과 함께, 그가 팔람 교수의 집에 갔던 날, 카를로는 평소와 다
르게 들떠 있었다. 헬레뇨는 그것이 아주 이상하였다.
교수는 그의 아내와 함께 멋있게 그들을 맞았고 카를로에게 자신의 딸
을 소개하였다. 젊은 여자는 아주 예쁘고 상냥했으며, 지금 아마 스무살 또
는 스물한살 정도였을 것이다.
-- 카를로 다비스 씨, -- 교수가 말했다, -- 내 딸 알리초라오.
-- 아가씨, 저는 이미 5년전 당신이 공을 잃었던 국립공원에서 당신을
만나는 큰 기쁨을 누렸었지요.
그녀는 얼마간 얼굴을 붉히며 매력적으로 미소지었다.
-- 아 예, 선생님, 저도 기억해요, -- 그녀는 말했다, -- 당신은 그렇게
도 친절하셨어요!
카를로는 팔람 교수의 집에서 아주 유쾌한 저녁을 보냈다. 그는 종종 거
기에 다시 갔다. 사람들은 그가 자신의 시를 읽어주기를 부탁하였다. 그는
노래까지도 지었는데, 알리초가 그녀가 좋아하는 아리아로 노래하기 위해 그
것을 배웠다.
종종 알리초(frauxlino Palam)가 헬레뇨(frauxlino Davis)의 초대를 받아
왔다; 그리고 카를로는 그것 때문에 자신의 누이동생에게 이전보다 두배는
더 친절하게 대했다. 언젠가 카를로는 알리초와 함께 강으로 뱃놀이하러 갔
다. 그는 배를 빌렸고, 둘은 작은 버드나무 숲까지 조용히 노저어 갔다. 그녀
는 자신의 흰 목도리의 한쪽 끝이 푸른 강물 위에서 가볍게 떠 있는 것을
알지 못했다. 지는 해의 저녁 작별인사를 전하며 불꽃처럼 붉은 햇살이 나무
들 사이로 반짝였다. 카를로는 자신의 가슴 속에 찾아온 어린 시절의 추억에
서 곧 완전히 깨어났고, 그들 둘은 같이 꾸는 꿈의 조용한 기쁨에 자신들을
감미롭게 내맡겼다. 저녁식사를 위해 그들이 돌아왔을 때, 그들은 약혼자들
이었다.
카를로는 팔람 부부의 동의를 쉽사리 얻어냈고, 자신의 부모의 허락도
마찬가지였다. 그는 세상에서 가장 행복한 젊은이였다.
제 20 장. 의사.
카를로는 2년을 더 브루셀로의 병원에서 공부하였으나, 성탄절 때, 부활
- 31 -
절 때, 여름철에, 그리고 더욱더 자주 집으로 돌아오곤 하였다. 그의 누이동
생 헬레뇨의 결혼은 휴가의 좋은 이유 중 하나였다.
그 잔치 때 그는 처음 공식적으로 그의 약혼녀 알리초 팔람과 함께 모
습을 보였다. 아주 기쁜 날이었다.
마지막 학년말에, 카를로는 대학에 "근육의 질환에서의 상상(想像)의 영
향"에 관한 자신의 논문을 제출하였다. 영예(榮譽)롭게 합격하여, 그는 최종
적으로 자신의 고향으로 돌아왔다.
자신의 아버지의 조언에 따라, 그는 시장에 아주 가까운 안락한 집 1층
의 방들에 세를 들었다. 알리초는 그를 도와 방들을 준비했고, 그들의 어머
니들은 가구, 융단, 커튼 등등을 사느라 바빴다.
카를로는 자신의 집에 몇몇 그림을 두기를 원했다. 알리초는 그에게, 그
들이 아이들이었을 때, 미술관에서 그들 둘이 동시에 앞에 멈췄던 이탈리아
그림의 큰 사본을 선물했다.
다비스와 팔람 두 가족의 친구와 지인을 통하여, 카를로는 몇몇 고객을
얻었다. 그는 자신의 의학박사 학위논문을 도시의 서점에서 팔게 하였고 눈
문은 그의 시집보다 훨씬 더 적게 팔렸음에도 불구하고 그것으로써 자신의
이름을 더 알려지게 하였다. 차분함과 확실성 때문에 카를로는 자신의 고객
을 아주 빠르게 늘려갔다. 그는 몇몇 신경과민한 사람들을 놀랍게 회복시켰
고, 그는 의술의 심리학적인 부분에 관하여 계속 점점 더 많이 흥미를 갖게
되었다.
그는 공중보건에 관하여 관심을 가졌고 가정돌보기, 매일의 생활에서의
질서, 식이와 수면의 규칙성, 음주의 효과 등등에 관하여 수 차례 강연을 하
였다.
6개월 후 그는 그 도시에서 거의 가장 존중받는 의사가 되었고, 이미 더
이상 알리초 팔람과의 결혼을 연기할 이유가 없었다. 두 젊은이는 떠들썩한
잔치는 하지 않기로 합의하였다. 그들은 사람들이 대중을 위하여 결혼시키는
것은 아니라고 생각하였다. 그들의 원대로 잔치는 전적으로 가족적이고 내밀
(內密)하였고, 아마 그것 때문에 특히 멋있었다. 그렇지만 팔람 부인은 그녀
가 이제부터 자신의 사랑하는 딸과 더 이상 같이할 수 없을 것이라 생각하
고 우는 아픈 시간을 보냈다. 그러나 알리초의 행복이 그녀를 위로했다. 그
녀는 누군가의 행복은 또다른 이의 불행을 초래하며, 한 사람의 입술위에 미
소를 가져오는 그것은 종종 또다른 이의 눈에 눈물을 낳게 한다고 생각하고
얼마간 괴로운 생각을 잊어버릴 수 있었다.
카를로는 지금 아주 바쁜 의사였기 때문에, 도시를 떠나 오래 있을 수
- 32 -
없었다. 그것 때문에 신혼여행은 아주 길지 않았다. 다른 한편으로는 알리초
는 새 작은 집에서 자신의 신혼생활을 곧 시작하기를 간절히 원했다. 그러나
그녀는 또한 그녀가 단 하나의 항구만을 알고 있는 이탈리아를 방문하기를
원했다.
처음에 그들은 코모(Komo, 역자주: 북부 이탈리아의 호수, Como/코모)
와 주변 지역을 방문하였다. 금빛 햇살, 조용히 호위하고 있는 험준(險峻)한
산들, 하얀 집들, 나무와 벽 아래 자라고 있는 포도가 있는 정원들이 그 안
에 녹아 있는 파랗고, 또 아주 파란 물: 그것이 플리니우스(Plinius)가 2천년
전에 꿈꾸며 거닐었던 시적인 고요함의 나라이다.
밀라노에서 그들은 마치 밝은 하늘 아래 거대한 보석처럼 하얗게 빛나
는 거대한 대성당의 탑 안과 지붕 위에서 아침 천체를 보냈다.
베네치오에서 그들은 베네치오 유파(流派) 화가들의 큰 걸작들에 감탄하
면서 공작(公爵)의 궁전에서 오래 산책하였다. 검은 곤돌로(Gondolo, 역자주:
베니스의 평저 유람선, Gondola/곤돌라)를 타고서 그들은 대리석 궁전 사이
와 아치모양 다리 아래에서 수로 위를 기분좋게 미끄러지듯 다녔다. 리도
(Lido) 섬으로 그들은 아드리아티코 해(Adriotiko 海, 역자주: 지중해 북부 이
탈리아 반도와 발칸 반도 사이에 있는 바다, 영어로 the Adriatic Sea/아드리
아 해)를 보러 배를 타고 갔다. 성(聖) 마르코(Sankta Marko, 역자주: 신약
성경에 나오는 기독교도, 마가복음의 저자, 영어로 Saint Mark/성 마가)의
금빛 대성당 앞에서 그들은 대광장의 비둘기들에게 곡식 낟알을 나눠 주었
다. 저녁에 수로 위에서 그들이 곤돌로를 타고 색종이 등(燈) 사이로 연주회
를 여는 배를 뒤따랐고, 그 배 안에는 기타와 만돌린을 든 가수들이 밤 내내
아름다운 아리아를 불렀다. 그들은 게노바(Genova, 역자주: 이탈리아의 북서
부에 있는 항구, 영어로 Genoa, 원명 Genova/제노바)와 마르세일레
(Marseille, 역자주: 프랑스 지중해안의 항구 도시인 Marseilles/마르세유를
말하는 건지?)를 경유하여 베네치오로부터 집으로 향했고, 팔람 부부가 칼쿠
토로 돌아가기 전에 그들에게 인사하기 위해 때맞춰 돌아왔다. 매우 기쁘게
그들은 집에서 자신들의 새로이 함께하는 삶을 시작하였고, 카를로는 그의
아이 때의 꿈이 어떻게 이리 아름답게 실현되었는지 행복한 마음으로 경탄
(驚歎)하였다.


- 1 -
KARLO
Facila legolibro de Edmond Privat
Antaŭparolo
Inter la ĉefverkoj de nia literaturo ekszistas jam kelkaj tre
bonaj, originalaj rakontoj: unu el la plej belaj estas "Karlo" de
Edmond Privat. Ĝi aperis unue en 1909, kaj tiam la aŭtoro
skribis:
"La eldonisto petis min, ke mi verku facilan legolibron por
la lernantoj de kursoj aŭ la komencantoj, kiuj ĵus finis sian
lernadon en lernolibro. Mi intencis prezenti dudek tekstojn
aranĝitajn tiamaniere, ke en ĉiu estos multaj vortoj pri sama
temo de la ĉiutaga vivo. Por pli bone konservi la intereson de
la lernanto en dudek ĉapitroj, mi verkis unu rakonton pri la
vivo de junulo, de lia infaneco ĝis lia edziĝo. "La libreto sin
nomis modeste: Facila legolibro por la lernado de Esperanto.
Pro tiu ĉi modesta subtitolo unue ne ĉiuj ekkonis ĝian
altan literaturan valoron. La libreto estas malgranda romano,
ĝiaj ĉapitroj estas 20 juveloj de delikata, artplena priskribo de
juneca vivo. Laŭ la modelo de Dickens la komenco de la
miniaturromano estas la naskiĝo de la heroo. Ni travivas kun li
la infaneco, la lernejon, la studadon; ĉio estas nete kaj
mallonge priskribita. Tiu ĉi mallongeco efektive montras
majstrecon, unu ĉapitro pentras sur la paĝoj la tutan medion,
en kiu vivis nia juna amiko Karlo.
La karaktero de la rakonto estas iu dolĉa, ŝercema
seriozeco, profunda sentemego kaj aminda simpleco.
Kortuŝa estas la ĝojo de la avo pri la naskiĝo de la nepo,
- 2 -
de tiu bona avo, kies morto estas la unua ĉagreno de Karlo.
Ideala homo, kiu diris al sia nepo: "En ĉiu homo estas anĝelo
kaj diablo. Ciam parolu al la bona parto de la homo, neniam al
la malbona. Kortuŝa estas la sceno, kiam dum latina leciono la
profesoro trovas sur benko la engravuritan nomon de sia patro;
pro la emocio li ne povas puni la nunan generacion.
Kaj la amiko! Ni ĉiuj scias, kiam efikon kaj altan valoron
por nia vivo havas amiko, kiun ni opinias nia modelo, kiun ni
adoras. La talenton, la amon, la profesion, ĉion ni vidas en
ĉarmaj, delikataj bildoj antaŭ niaj okuloj. La libro ne havas
draman konflikton, ĝi harmonie finiĝas per bela vojaĝo; bona
vojaĝo estu la cetera vivo de Karlo kaj Alico!
Ju pli ofte vi legos la libron, des pli multe vi ĝin ŝatos.
Ĝia Esperanto estas bonega, simpla, eleganta kaj tute
klasika.
Marie Hankel
Ĉapitro 1. La familio.
Kiam naskiĝis Karlo, rozkolora kaj sana bubeto, liaj
gepatroj estis ankoraŭ tre junaj. Ilia unua infano li estis. Lia
apero en tiu ĉi mondo kaŭzis grandegan ĝojon en la tuta
familio. Filo! Vera vivanta knabeto! La junaj gesinjoroj Davis
estis tre fieraj pri Karlo kaj ĝuis internan kaj trankvilan
plezuron.
Sed la patro de sinjoro Davis estis tro ĝoja por esti kvieta.
Avo li estis nun; li tute forgesis, ke tio lin iom maljunigas, kaj
li kontraŭe sentis en si infanan gajecon.
- 3 -
Dum du tagoj post la naskiĝo de Karlo, li ne povis labori
en sia oficejo. Li kuradis de sia domo al la domo de sia filo,
kaj de tie revenadis al sia domo; li promenadis tra la stratoj de
la urbeto, eniris en ĉiajn magazenoj por aĉeti objektojn tute
senutilajn; al ĉiu almozpetanto li donis multajn monerojn. Oni
povis facile vidi, ke li estas kontenta.
La gepatroj de sinjorino Davis estis jam tre maljunaj. Ili
loĝis en granda urbo, kaj oni telegrafe anoncis al ili la
naskiĝon de ilia nepo. Por ili ne la unua li estis. Ilia filino
Margareto, la feliĉa patrino de Karlo, estis ilia sepa infano. Jam
du el ŝiaj fratinoj kaj tri el ŝiaj fratoj estis edziĝintaj kaj eĉ
havis infanojn, kiam fraŭlino Margareto renkontis la junan
sinjoron Davis, kun kiu ŝi baldaŭ fianĉiniĝis kaj tre baldaŭ
poste edziniĝis. Fraŭlino Margareto estis tre beleta junulino kaj
tre dolĉa. Pro tio ĉiuj gefratoj multe amis ŝin. Kaj ŝiaj gepatroj
ricevis grandan ĉagrenon, kiam ŝi devis forveturi kun sia juna
edzo.
En la baptotago de Karlo preskaŭ la tuta familio de
sinjorino Davis ĉeestis, kaj ankaŭ la patro kaj la juna frato de
sinjoro Davis. Oni nomis la knabon Karlo Teodoro, por
kontentigi lian patran avon, sinjoron Karlo Davis, kaj lian
patrinan avon, sinjoron Teodoro Renberg. Kompreneble, oni ne
povis elekti alian baptopatro, ol lian patran avon. La
baptopatrino estis la plej maljuna fratino de sinjorino Davis.
Dum la pastro malsekigis lian beletan kapeton kun
kreskantaj blondaj haroj, sinjoreto Karlo Teodoro ŝajnis gaje
rideti kaj, subite palpante siajn malsekan haroj per siaj
manetoj, li faris al la ĉeestantoj en la preĝejo laŭtan, sed
nekompreneblan paroladon, kiu preskaŭ rompis la seriozecon de
- 4 -
la ceremonio. Sendube por haltigi lin, lia onklino donis al li
pluvegon da kisoj. Kredante, ke ili estas gratulesprimoj, kaj
estante jam tre modesta, li tre malafable akceptis tiujn kisojn.
Jam tiam li mirigis multajn personojn.
Ĉapitro 2. La hejmo.
Junaj gesinjoroj Davis estis nek riĉaj, nek malriĉaj, kaj
havis treege ĉarman hejmon apud la urbeto. Tre simpla
dometo, malgranda ĝardeno kun kelkaj arbetoj, jen ilia tuta
hejmo, sed ĉio estis tre pura kaj delikata interne kaj ekstere.
En la ĉambroj ĉio estis hela, la murpaperoj kaj la meblaro. Ĉie
oni povis admiri, kiel orde kaj elegante la delikataj manoj de
sinjorino Davis aranĝis ĉiujn aferojn.
La patro de Karlo Teodoro estis ĉefkomizo en filio de la
nacia banko kaj li ricevis tre bonan salajron. Ĉar nek li, nek
lia edzino multe elspezis, li povis ĉiujare ŝpari sumon por "siaj
infanoj".
Efektive, Karlo ne ĝuis tre longe la gloron, esti sola en la
nova generacio de la familio. Kiam li estis dujara kaj jam
kuradis tre bone tra la tuta domo, li trovis iun tagon bluokulan
fratineton en la antikva lulilo, kie li kutimis dormadi antaŭ tre
longe... Kiam li estis malgranda.
Aliaj kredeble estus iĝintaj tre ĵaluzaj, sed Karlo estis
grandanima, kaj lia vizaĝo tuj montris larĝan rideton kaj
afablan esprimon de protektemo. Petinte la permeson de sia
patrino, li kisis dufoje la frunton de sia dormanta fratineto.
Poste ekaŭdante la laŭtan ridegon de iu nekonata sinjoro kun
- 5 -
pinta barbo kaj longa griza surtuto, li forte ofendiĝis kaj tuj
eliris el la ĉambro.
Karlo tre multe interesiĝis pri la progresoj de sia fratineto
Helenjo. Kiam ankaŭ ŝi povis kureti tra la domo, li fariĝis ŝia
instruanto kaj gvidanto.
Karlo estis tre observema kaj ankaŭ tre entreprenema. Li
penadis imiti ĉion interesan, kion li vidis aŭ pri kio li aŭdis.
Uzante tablon kaj multajn seĝojn, li konstruis grandan ŝipon,
kies bela flava kamentubo estis... la paperkorbo de lia patro.
Por Helenjo li ĉiam aranĝis konfortan sidejon per broditaj
kusenoj forprenitaj el la salono.
Kiam sinjorino Davis laboris ĉe sia kudromaŝino kaj Karlo
ekfajfis kaj bruadis por anonci, ke danĝera ventego minacas la
ŝipon, la timigita fratineto ekploris, tremante inter la broditaj
kusenoj. Subite ĉio haltis: la kudromaŝino kaj la ŝipo. Helenjo
baldaŭ retrankviliĝis sur la genuoj de la patrino, konsolita, ĉu
per ŝiaj dolĉaj kisoj, ĉu per la elokventaj klarigoj de Karlo, kiu
venigis la ventegon nur por havi la okazon, kuraĝe savi sian
fratinon.
Supre en la domo estis longa subtegmenta ĉambro, en kiu
kuŝis kestoj, korboj, seĝoj kaj malnovaj objektoj. Estis por
Karlo vera paradizo. Kiam li trovis malfermita la pordon de la
ŝtuparo, li rapide rampis al la ŝatata ĉambrego. Tie li plezurege
ĉirkaŭpromenis, malfermante la kestojn, palpante kaj
malordigante ĉiujn objektojn. La ĝojo daŭris, ĝis kiam lia
patrino aŭ la servistino, aŭdinte bruon, venis lin preni kaj
rekondukis lin malsupren for de la paradizo.
Por doni al si tute liberan kaj ne embarasitan ŝajnon li
- 6 -
fiere frotis siajn terure nigrajn manojn sur sia beleta rozkolora
antaŭtuko.
Ĉapitro 3. La servistino.
La geavoj de Karlo havis tre longe servistinon, kiun ĉiuj
en la familio multe amis pro ŝiaj fideleco kaj diskreteco. Kiam
la juna sinjoro Davis edziĝis, la servistino iris en la novan
hejmon por ĉion aranĝi. La juna edzino tiom plaĉis al ŝi, ke ŝi
tie restis; kaj post la naskiĝo de Karlo ŝi decidis, ke ŝi neniam
foriros.
Anjo estis ŝia nomo. Pintan nazon ŝi havis kaj du
malgrandajn grizbluan okulojn kaj vangojn ĉiam tre ruĝajn,
kvazaŭ pomoj de bela aŭtuno. Sian blankan kufon ŝi preskaŭ
neniam demetis, sed ofte okazis, ke Karlo fortiris ĝin, por vidi
la koloron de ŝiaj haroj. Ĉiufoje li ricevis pro tio vangofrapon
kaj tuj poste kison.
En la domo Anjo faris ĉion; ŝi estis ambaŭ: kuiristino kaj
ĉambristino, sed la domo estis tiel malgranda, ke ŝi facile
plenumis siajn taskojn. Sinjorino Davis ŝin ofte helpis kaj faris
ĉiujn kudrolaborojn. Anjo sentis en si tre grandan admiron al
la juna dommastrino pro ŝia granda delikateco en ĉio, ŝi tiel
belete aranĝis la plej malgrandajn detalojn en la kara hejmo.
Kelkfoje Karlo ricevis permeson, iri frumatene al la
legomvendejo kun Anjo. Ŝi portis du grandajn korbojn kaj li
malpezan retsakon. Post dek-kvinminuta marŝado ili alvenis sur
la publika placo. Multaj ĉevaloj kaj veturiloj staris apud la
trotuaroj. En la mezo de la placo, ĉirkaŭ la monumenta fontano,
- 7 -
sidis la gevendistoj kun siaj tabloj kaj korbegoj plenaj je
brasikoj, terpomoj, fromaĝoj, fruktoj ĉiuspecaj. Anjo diskutadis
kun multaj virinoj kaj fine aĉetis diversajn legomojn kaj
grandan pecon da butero. Kelkfoje ŝi metis ion en la retsakon
de Karlo. Poste tre rapide ili hejmen reiris. Dum kiam li
kuretadis apud Anjo, Karlo pensis, ke ŝiaj korboj forportis kun
la legomoj ankaŭ iomon de la odoro de la vendoplaco.
Kelkfoje Karlo helpis Anjon, meti la telerojn sur la tablon.
La forkojn, kulerojn kaj tranĉilojn li ankaŭ alportis, sed neniam
glasojn, ĉar Anjo opiniis la aferon tro danĝera.
Iam li rompis tason, ĉar li provis porti tri samtempe.
Alkuris Anjo ĉe la bruo...
-- Estas nenio, -- ekkriis Karlo, -- mi ne vundiĝis.
Anjo lin longe riproĉis, sed Karlo opiniis, ke estus multe
pli saĝe, se ŝi irus tuj por preni alian tason.
Kun Karlo, Anjo estis ĉiam gaja kaj ŝercema; sed kun
Helenjo, ŝi estis multe pli dolĉa kaj eĉ ŝajnis iom malĝoja,
rigardante ŝin. Ŝi prenis ŝin delikate en siajn brakojn kaj movis
la kapon penseme. Ĉiuj same ŝajnis melankolie dolĉiĝi apud
Helenjo. Ŝi estis tre pala kaj delikata knabineto, kaj la patrino
plej atente zorgadis pri ŝi.
Karlo tre amis sian fratineton, sed ne kuraĝis multe ludi
kun ŝi, ĉar ŝi ŝajnis timi la bruon kaj tre ofte ekploris. Li
opiniis, ke la knabinoj estas delikataj estaĵoj, kiuj necesigas
multajn zorgojn.
Ĉapitro 4. Dimanĉo.
- 8 -
Dimanĉe matene Karlo restadis longe en sia liteto kaj ĝuis
la dolĉajn sonĝojn, kiujn alportas la oraj sunradioj, enirante en
la ĉambron inter la kurtenoj de la fenestro... Subite li ekvidis
la dolĉan vizaĝon de sia patrino, alveninta por lin veki. Tre
gaja li estis. Laŭte sonoradis la sonoriloj de la preĝejoj, dum
lia patrino lin helpis por lia tualeto.
Karlo opiniis, ke la spongoj estas tre malagrablaj objektoj,
kiuj metas sapon en liajn okulojn. Li jam ofte konigis tiun
impreson al sia patrino, sed ŝi tamen daŭrigis la uzadon de
spongoj. Dimanĉe sinjorino Davis vestis Karlon per brodita
flanelĉemizeto, blanka pantalono kaj blua jaketo. Li havis
beletajn flavajn ŝuetojn kaj ankaŭ grandan ruĝan ĉapelon, pri
kiu li estis tre fiera.
Dimanĉe posttagmeze Karlo promenadis kun sia patro. Li
ŝatis iri al la bordo de la rivero por vidi la ŝipojn kaj la
fiŝkaptistojn, kiuj estis tre multaj. Estis seriozaj sinjoroj,
longbarbaj maljunuloj kaj ankaŭ multaj knaboj. Ĉiu silente sidis
sub unu el la arboj ĉe la bordo. Ili pacience rigardis la fadenon
de sia fiŝkaptilo, malaperantan en la akvo. De tempo al tempo
iu levis subite sian kanon kaj malkroĉis de la hoko brilantan
fiŝon, malespere baraktantan ĉiuflanken.
Antaŭ la vespero sinjoro Davis kaj lia fileto reiris hejmen
kaj alvenis ĝustatempe por trinki tason da varmega teo en la
salono.
Ofte la avo kaj onklo Jako vizitis ilin dimanĉe, kaj ĉiuj
vespermanĝis kune.
La onklo Jako kelkfoje alportis sian fonografon, kaj Karlo
aŭdis mirigajn kantojn kaj muzikaĵojn. Iam onklo Jako diris
- 9 -
ŝerckanteton antaŭ la granda buŝo de la fonografo. La maŝino
ripetis la kanton poste kaj eĉ la ridegon de la avo kaj de la
patro. Onklo Jako klarigis, ke la fonografo ripetus, kion ajn
Karlo dirus antaŭ la maŝino, sed Karlo ne kuraĝis ion diri. Li
jam opiniis, ke ofte estas tre saĝe silenti.
Karlo multe ŝatis sidi sur la genuoj de sia avo kaj aŭdi
rakontojn pri la infaneco de sia patreto aŭ pri malproksimaj
landoj, kiujn la avo vizitis, kiam li estis juna. Li ŝatis aŭdi pri
la maro kaj forte deziris, ĝin iam vidi.
Kiam estis bela vetero, la tuta familio sidis en la
ĝardeneto. La avo prenis sian pipon, ĝin plenigis per tabako kaj
ĝin ekbruligis. La patro kaj la onklo fumis nur cigaredojn.
Karlo tre malŝatis la tabakfumon, kiu dolorigis liajn okulojn,
preskaŭ same kiel la sapo el la spongoj. Li ofte demandis sian
patron, kial la viroj fumas, kaj la patro ĉiam respondis:
-- Por la plezuro.
Karlo decidis, ke li trovos pli agrablan plezuron ol fumadi,
kiam li estos viro. Sed kiam la avo diris al li, ke ĉiuj maristoj
fumas, li ekŝanĝis sian opinion.
Ĉapitro 5. Lernado.
Karlo jam fariĝis forta knabeto kaj rapide grandiĝadis, sed
li ankoraŭ ne eklernis la literojn de la alfabeto. Lia patrino
decidis, ke ŝi mem instruos lin en la komenco.
Ĉiumatene ŝi sidigis lin apud si kaj malfermis grandan
libron kun nigraj signoj. Ŝi klarigis al li, ke per tiuj signoj oni
- 10 -
skribas, kaj se li bone lernos ilin, li povos baldaŭ legi belegajn
rakontojn en libroj. Karlo opiniis, ke la homoj estas vere
mallertaj kaj sensencaj, kial ili ne venas mem por diri siajn
rakontojn. Estus multe pli simple. Post pripensado li esprimis
sian opinion al la patrino.
-- Sed, karuleto, -- ŝi diris, -- miloj da personoj volas
koni la rakontojn. Estus neeble, ke la rakontistoj vizitu ĉiujn.
Multaj rakontistoj loĝas tre malproksime, multaj estas mortintaj
nun, kaj oni deziras tamen legi nun tion, kion ili skribis.
-- Sed kial ili ne parolis en fonografon, kiel onklo Jako.
Oni ĉiam povus aŭdi ilin.
La patrino trovis Karlon iom tro diskutema:
-- Nu, karega, -- ŝi diris, -- kisante lin, vi devas
eklabori.
Sed Karlo profundiĝis en sia pensado... la strangaj nigraj
signoj dancadis en nebulo antaŭ liaj okuloj. Li ripetis: A, B, C,
senatente. Kiam lia patrino petis lin, montri B, li ne sciis. La
literon S li bone rekonis, ĉar ĝi similas serpenton, kaj ankaŭ O
kaj C, kiuj similas tutan kaj duonan lunon. Por instrui al li la
aliajn literojn, la patrino bezonis multajn semajnojn kaj grandan
paciencon. Fine gesinjoroj Davis decidis, ke Karlo iru en
lernejon. Ne malproksime de la hejmo loĝis maljuna sinjorino
kaj ŝia filino, kiuj ambaŭ instruis infanojn. La lecionoj okazis
nur tri matenojn ĉiusemajne, lunde, merkrede kaj vendrede.
Sinjorino Davis mem kondukis Karlon al la lernejo la
unuan fojon. Dum ŝi parolis kun la respektinda estrino,
sinjorino Linar, Karlo rimarkigis al fraŭlino Linar, ke unu seĝo
en la klasĉambro estas rompita, kaj ankaŭ, ke estas desegnita
- 11 -
vizaĝo sur la muro. Li demandis la fraŭlinon, ĉu tio estas ŝia
portreto aŭ tiu de la maljuna virino. La fraŭlino treege ruĝiĝis
kaj komencis eldiri al Karlo longan liston de aferoj, kiujn li ne
faru en la lernejo. Kontentigite per tia programo, la knabo ne
demandis ŝin pri tio, kion li ja devos fari.
-- Mi esperas, ke vi estos bona kaj ĝentila, -- diris lia
patrino, adiaŭkisante lin.
-- Ho jes, patrineto, la juna sinjorino jam rakontis al mi
ĉiujn amuzajn aferojn, kiujn oni faras tie ĉi.
Kiam la unua leciono estis komencita, Karlo havis tre
baldaŭ siajn manojn tute makulitaj per inko, laŭ sia kutimo li
viŝis ilin per sia rozkolora antaŭtuketo. Beleta knabineto, kiu
sidis apud li, multe ridis kaj moke rigardis lin. Pro tio Karlo
opiniis, ke li certe pli multe amas sian fratinon Helenjon ol ŝin.
Ĉapitro 6. La ideoj de Karlo.
Karlo estis tre pensema knabeto kaj jam havis siajn
precizajn ideojn pri multaj aferoj, dum aliaj infanoj malfacile
komprenis geografion, li tre bone prezentis al si la formon de
la mondo: Post la montoj estas maroj, teroj kaj denove montoj,
ĝis la du ekstremoj de la mondo. Tie sendube estas muro aŭ
barilo, kiel sur la ponto, por malhelpi, ke la personoj falu en
abismon.
Karlo forte deziris iri iam al unu el tiuj ekstremoj de la
mondo. Certe estus strange, vidi nenion plu antaŭe: nur la
bluan ĉielon supre, kaj sub ĝi... nenion. Li tre miris, kien falus
- 12 -
iu homo, kiu estus forsaltinta de la mondo. Se li posedus la
aeroplanon de la riĉa sinjoro, kiun konas lia patro, li provus
flugi malsupren sub la mondon kaj reveni supren ĉe la alia
flanko. Li deziris scii, kia estas la subaĵo de la mondo.
Karlo demandis sian patron pri tio. Sinjoro Davis estis tre
amuzata per la ideoj de Karlo kaj klarigis al li, ke la mondo
estas kvazaŭ grandega oranĝo, rondfluganta ĉirkaŭ la suno, kiu
ankaŭ estas tre granda globo. Ĉiuj steloj kaj la luno ankaŭ
estas globoj. La patreto klarigis al Karlo, ke la homoj vivas
sur la tuta terglobo. Sed Karlo ne povis kredi tion kaj pensis,
ke certe lia patro eraras. Kiel la homoj povus stari sub la
globo? Estus necese, ke ili pendigu sin al la tero per siaj
manoj. Sendube multaj falus. Li ne povis kredi, ke homoj vivas
tie.
Tiu demando lin multe okupis, kaj li ŝajnis pripensadi dum
la tuta tagmanĝo post la respondo de sia patro. Lia patrineto
promesis, ke, kiam li scios bone legi, ŝi aĉetos por li ilustritan
libron pri tiuj aferoj.
Karlo havis grandan admiron al ĉiuj metiistoj, al ĉiuj
manlaboristoj. Kun sia patrino li jam vizitis la paniston kaj
vidis lin bakanta la panojn. Li vidis la ŝufariston enpikanta
najlojn en la ŝuojn per martelo. Li eĉ vidis ie en la urbeto
grandan ĉambron, kie multegaj junulinoj fabrikas ĉapelojn por
sinjorinoj. Ili aranĝis rubandojn kaj plumojn sur la ĉapeloj.
Pasante preter granda hotelo, li vidis tra malaltaj fenestretoj
grandan kuirejon, kie multaj viroj, kun blankaj antaŭtukoj kaj
ĉapoj, movis pladojn kaj kaserolojn kun granda bruo. Odoro de
rostajo alvenis al la nazeto de Karlo.
- 13 -
En la stratoj ĉiu ŝajnis rapidi, knabo puŝis veturileton
ŝarĝitan per pakaĵoj, du leterportistoj saltis sur la tramveturilon,
maljuna lama viro kriante vendadis ĵurnalojn. Sinjorino Davis
klarigis al sia filo, ke ĉiuj homoj laboras por gajni monon kaj
aĉeti siajn vestojn kaj nutraĵojn kaj tiujn por sia familio.
Ankaŭ tio multe pensigis Karlon.
-- Kion faras patreto? -- li demandis.
La patrineto kondukis lin al la oficejo de sia edzo, kaj li
vidis sian patron skribanta en granda librego ĉe alta tablo.
Karlo opiniis, ke lia patro havas tre enuigan profesion, kaj li
decidis, ke li mem preferos fariĝi kuiristo en hotelo aŭ
veturigisto.
Ĉapitro 7. La sonĝo de Karlo.
Post la interparolo kun sia patro pri la formo de la tero,
Karlo pripensis ankoraŭ tre ofte dum la tago. Strangan sonĝon
li havis en la sekvinta nokto. Li sonĝis, ke sinjoro de Lavel, la
riĉa amiko de lia patro, lin invitis por kunvojaĝado en sia
aeroplano.
Ili aĉetis grandan keston da biskvitoj, kaj metinte ĝin sur
la aeroplanon, ili sidiĝis kaj ekflugis for. Ili devis transiri altajn
montojn. La aeroplano flugadis tre rapide kaj trapasis grizajn
nubojn. Estis malseke kaj malvarme. Karlo sin premis al sia
gvidanto, dum ili pasis super akraj montpintoj kaj teruraj rokoj.
Sinjoro de Lavel montris al Karlo, kiel la ebenaĵo subite
finiĝas en la malproksimo. Efektive Karlo vidis post la kampoj
- 14 -
kaj arbaroj blankan linion kaj poste... nur la bluon de la ĉielo.
Tie estas la ekstremo de la mondo, kiun li tiel deziris vidi. La
aeroplano baldaŭ surteriĝis. Marŝinte kelkajn paŝojn, Karlo sin
trovis ĉe la limo de la mondo. Estis granda kajo kun fera
barilo inter limŝtonoj. Tenante la manon de sinjoro de Lavel,
Karlo kliniĝis por rigardi malsupren: nenio, nur bluo... senfine.
Zumadis en la oreloj de Karlo, kaj antaŭ liaj okuloj flugadis
miloj da malprecizaj rondetoj. Li premis pli forte la dikan
manon, kiun li tenis.
Li estus tre dezirinta, ĵeti ion malsupren, sed li ne povis
trovi eĉ unu ŝtoneton. Tie estis nur sablo. Dum momento li
pensadis, ĉu li ĵetos sian poŝtranĉileton. Sed ekpensante pri sia
patrino, kiu donis ĝin al li, li decidis, ke li ne ĵetos ĝin.
Ili ambaŭ manĝis kelkajn biskvitojn tute malmoligitajn de
la malvarmo.
-- Nu, -- diris sinjoro de Lavel post momento, -- ni nun
veturos malsupren sur nia flugmaŝino, ĉu ne?
Karlo ektimis iom, sed nenion diris. Ili forflugis. La
aeroplano transpasis super la barilo kaj flugadis tute rekte for
de la tero.
Post kelkaj minutoj, kiam ili estis jam tre malproksimaj de
la tero, sinjoro de Lavel ŝanĝis la direkton de la maŝino. Ĝi
komencis oblikvan flugadon malsupren. Ili reproksimiĝis al la
tero, kaj tiam ĝian subaĵon ili vidis. Karlo penis rememori la
klarigojn de sia patro. Tio estis do la malsupra duono de la
oranĝo. Sed certe neniu povus vivadi tie. Nur per aeroplanoj aŭ
per aerŝipoj oni povas tiel moviĝi sub la terglobo
Pli kaj pli multe mallumiĝis, dum la aeroplano rapidege
- 15 -
flugadis kurbe por restadi proksime al la tero. Stranga afero, la
ĉielo estis malsupre kaj flanke, sed supre kaj ĉe la alia flanko
estis la bruna tero.
La aeroplano estis malsuprenirinta tre rapide kaj povis nun
flugadi preskaŭ horizontale. Ili ekvidis strangajn arbojn kun
longa torda trunko rampanta. Baldaŭ domojn ili ekvidis, verajn
domojn pendantajn sub la tero. Ili estis tre multaj kaj ŝajnis
esti lignaj dometoj diverskolore pentritaj. Ĉiam pli kaj pli multe
ili alproksimiĝis. Karlo rimarkis, ke la dometoj havas pintan
tegmenton kaj ŝajnas pendi je la tero per granda fera ringo
ligita al la trunkoj kaj branĉegoj de la rampantaj arboj.
Inter la domoj estis pontoj, sur kiuj aperis multaj homoj
ŝajne blanke vestitaj.
Klininte la kapon malantaŭen por pli bone vidi, Karlo
perdis sian ekvilibron kaj falis en la abismon...
Li sentis la malvarman aeron siblantan ĉirkaŭ liaj oreloj,
dum kiam li senfine faladis en la profundegaĵo.
-- Nu, karuleto, estas malfrue, vi devas ellitiĝi!
La patrino lin vekis. Karlo frotis siajn okulojn:
-- Patrineto, -- li diris oscedante, -- mi vidis homojn sub
la alia flanko de la mondo.
Ĉapitro 8. La liceo.
Kiam Karlo estis dek-dujara, liaj gepatroj opiniis, ke li
sufiĉe longe restis en infana lernejo. Estis tempo, enigi lin en
liceon. (Liceo estis, en la tempo de nia rakonto, la nomo de la
- 16 -
oficialaj lernejoj, kie la knaboj lernadas, ĝis kiam ili fariĝas
studentoj.) Estis unu liceo en la urbo. Bedaŭrinde ĝi estis
malproksime, kaj Karlo devos marŝadi dudek minutojn, por tien
iri de sia hejmo. Lia patrino proponis, ke oni aĉetu por Karlo
biletaron por la tramvojo, sed sinjoro Davis tute ne permesis
tion. Li opiniis, ke marŝado estas tre bona kaj saniga
ekzercado.
Por esti akceptata en la liceo, estis necese, ke Karlo
sukcesu en ekzameno antaŭe. La ekzameno estis nek longa,
nek malfacila. Tamen sinjoro Davis volis certiĝi, ke lia filo
sukcesos, pro tio li venigis hejmen junan instruiston, kiu dum
kelkaj semajnoj pli multe progresigis Karlon en la scio pri
aritmetiko kaj ortografio, ol sinjorinoj Linar en kelkaj jaroj.
Unu semajnon antaŭ la ekzameno sinjoro Davis kondukis
sian filon al la liceestro por lin enskribigi. La estro estis tre
malalta viro kun grizaj haroj, griza barbeto kaj rondaj, brunaj
okuloj post ororandaj okulvitroj.
-- Sinjoro direktoro, -- diris sinjoro Davis, kiam la
servisto lin enirigis kun lia filo en la direktejon, -- kiel vi
sanas? Mi ĝojas vin revidi, kaj alkondukas al vi mian knabeton
Karlo, kiu estos espereble bona lernanto en la liceo.
La direktoro rigardis Karlon tra siaj grandaj okulvitroj kaj
malfermis larĝan libregon.
-- Davis, Karlo... kio estas via alia antaŭnomo, junuleto?
-- Teodoro, sinjoro direktoro, -- respondis sinjoro Davis,
vidante, ke lia filo distrate ne aŭdis la demandon.
Efektive, Karlo estis distrata, li ĵus eltrovis gravan
novaĵon: li ekvidis, ke la direktoro havas harojn en la oreloj,
- 17 -
kaj li kun neesprimeblaj ĝojo kaj intereso observadis tiun
novan specon de arbaroj. Lia vizaĝo lumiĝis per unu el tiuj
knabaj malicaj ridetoj kiuj montriĝas sur la lipoj, en la okuloj
kaj eĉ per ruĝiĝo de la nazo.
-- Via aĝo? -- demandis la direktoro.
Sinjoro Davis pinĉis la brakon de Karlo:
-- Kiomjara vi estas, Karlo?
Karlo ektremis, kaj serioziĝante, lia vizaĝo tute ruĝiĝis:
-- Dek dujara, sinjoro, -- li diris timeme.
-- Vi venu lundon, -- diris la direktoro, -- je la oka
matene, kun inko, plumo, krajono kaj blanka papero por la
ekzameno. Via filo, sinjoro Davis, ŝajnas esti bona kaj
inteligenta knabeto, sed iom distriĝema. Ni penos tion korekti.
Bonan tagon... atentu la ŝtupon post la dua pordo maldekstre.
Elirinte el la skriboĉambro de la direktoro, sinjoro Davis
montris al sia filo la internan korton de la liceo. Meze de la du
novaj konstruaĵoj staris la malnova parto de la lernejo, kun
duobla ŝtuparo super kolonoj kaj arkaĵoj.
-- Tien venadis multaj generacioj antaŭ mi kaj vi, --
diris al Karlo lia patreto. -- Via avo kaj niaj praavoj tie
lernadis, kiam ili estis knaboj.
Ĉapitro 9. Ekzameno.
La matenon de la ekzamena tago Karlo alvenis tre frue en
la korto de la liceo. Li portis belan ledan sakon, tute novan,
kiun lia patro ĵus donacis al li. En ĝi estis papero kaj
- 18 -
skribilaro kun inkujo, plumoj kaj krajonoj en blua skatolo. En
la korto estis jam kelkaj knaboj, sed neniu konata de Karlo.
Ĉiumomente alvenis kelkaj aliaj. Fine Karlo ekvidis kamaradon,
kiu estis du jarojn kun li en la lernejo de sinjorinoj Linar. Lia
nomo estis Henriko Belnett.
Karlo tuj iris saluti Belnett-on kun granda ĝojo, ke li fine
trovis iun konaton. Belnett jam de unu jaro estis lernanto en la
liceo. Sed li malsukcesis la jarfinan ekzamenon kaj devis ĝin
reprovi nun. Li klarigis al Karlo, ke pri tio ne li estas kulpa,
sed la profesoro de matematiko, kun kiu li havis antaŭe
disputon, kaj kiu donis al li la plej malbonan noton ĉe la
ekzameno. Belnett ja decidis, ke iam li sin venĝos.
-- Kompatinda matematikisto, tiam li dolore bedaŭros sian
maljustan agaĉon!
Karlo rimarkis, ke la plimulto de la knaboj havas sian
ĉapon flanke aŭ malantaŭe sur la kapo. Kredante, ke tio estas
kvazaŭ oficiala kutimo, Karlo atendis momenton, kiam neniu lin
rigardis, kaj rapide maldekstren ŝovis sian ĉapon. Sed tio ne
longe utilis, ĉar la sonorilo tuj eksonoris, kaj ĉiuj knaboj ekiris
al la ŝtuparo super la kolonoj. Sekvante unu la alian kvazaŭ
ŝafoj, ili supreniris. Supre ili trovis profesoron kun longaj
lipharoj, kiu ordonis, ke ili malsupreniru kaj eniru tra la tria
pordo de la maldekstra konstruaĵo.
Apud la malfermita pordo troviĝis la direktoro parolanta
kun tre altkreska profesoro. Tiu ĉi senpense saltigadis la
ŝlosilon de la klaso super sia mano kaj ĝin ĉiufoje rekaptis.
Malantaŭ Karlo eniris malgrasa kaj pala knabeto kun bone
kombitaj haroj. Li ŝajnis esti tre bonkonduta kaj ankaŭ timema.
- 19 -
Jam en la korto li deprenis sian ĉapelon por peti sciigon de
Belnett, kies laŭta ekridego forflugigis lin kvazaŭ timigitan
birdeton.
Kiam ĉiuj estis en la klaso, la malgrasa knabeto venis kaj
sidiĝis apud Karlo. La granda profesoro envenis kaj energie
fermis la pordon. Karlo opiniis, ke li estas certe bona kaj
afabla viro, ĉar li havas tiel brilajn okulojn kaj tiel belan
nigran barbon.
-- Mi diktos nun la ekzamenajn demandojn, -- li diris; --
vi havos unu skribverkaĵon, kiu utilos samtempe kiel ortografia,
historia kaj geografia ekzameno. Skribu: "Kion vi scias pri
Afriko?" Vi devas skribi almenaŭ tri paĝojn kaj ne pli ol kvar.
Nun la dua demando estas problemo; skribu: "Iu sinjoro A
aŭtomobile veturas kun rapideco de dudek-sep mejloj dum unu
horo, kaj alia aŭtomobilisto B veturas sur la sama vojo kun
rapideco de kvardek-unu mejloj dum unu horo; kiam la dua
renkontos la unuan, supoze, ke sinjoro A forveturis de la urbo
je la naŭa kaj duono matene, kaj sinjoro B forveturis de la
sama loko je la deka matene?"
Poste komenciĝis la silenta laborado. De tempo al tempo iu
brue ektusis. La granda profesoro promenadis tra la ĉambro.
Ĉiufoje kiam li preterpasis, la pala knabeto flanke de Karlo
ektremis kaj haltis en sia skribado. Karlo aŭdis malantaŭe
Belnett-on murmuri malkontente:
-- Afriko! Malsprita demando. Kiel oni ja povas plenigi tri
paĝojn pri la sovaĝuloj?
Ĉapitro 10. Liceano.
- 20 -
Karlo sukcesis en la ekzameno kaj estis akceptata kiel
lernanto en la liceo. Li estis tre fiera pri tio kaj de tiam havis
ĉiam sian ĉapeton malantaŭe kaj iom flanke sur la kapo.
Matene la lecionoj komenciĝis je la oka kaj daŭris ĝis la
dek-dua, kun dek minutoj da intertempo ĉiuhore inter la
lecionoj. Tagmeze Karlo devis rapidi hejmen por ne alveni
malfrue por la tagmanĝo. Post la deserto li tuj devis reiri, ĉar
jam je la unua kaj duono komenciĝis posttagmeze la lecionoj.
Post kelkaj semajnoj da lernado en la liceo, Karlo jam sciis
multon: li ne kisis plu sian fratinon. Li ne plu marŝis sur la
trotuaroj, sed flanke de ili, ĉefe se restis pluvakvo. Li tenis
siajn manojn en la poŝoj kaj eltiris ilin kelkafoje por doni
pugnobatojn facile kaj rapide. Li sciis vortojn, kiujn lia fratino
ne komprenis. Li havis ofte truojn en siaj ŝtrumpoj kaj ankaŭ
kelkfoje en sia pantalono. Li diris ofte: "Mia amiko Janko vidis
tion", aŭ: "Mia amiko Delasar diris tion ĉi", aŭ: "Mia amiko
Vuanzo faras nur mallertaĵojn." Li havis la manojn tute nigraj
en la fino de la tago. Li ofte desegnis vizaĝetojn sur siaj
ungoj. Li sciis paroli pri politiko, li diris: "Tiu malsprita
ministro", aŭ "danĝera hundo, tiu deputito!" Li preskaŭ ĉiam
forgesis sian kravaton kaj ofte havis inkon sur la nazo. Pri siaj
profesoroj li parolis sufiĉe libere. Pri la direktoro li diris: "La
kolbaseto ne venis hodiaŭ." Pri la profesoro de geografio li
diris: "Tiu ruĝnazulo nin terure tedis hodiaŭ matene". Pri sia
ordinara profesoro li diris: "La patro-barbulo estis bonhumora
hodiaŭ!"
Karlo nun havis en la liceo multajn amikojn aŭ pli ĝuste
multajn kamaradojn, ĉar li ne estimis ĉiujn egale. Estis Belnett,
kiu multe parolis, kaj Pietro, kiu lin ĉiam aŭskultis. Estis
- 21 -
Rigar, tre dika, kiun oni nomis "kukurbo"; en la banejo li ne
bezonis naĝi: tute senmove li restadis sur la akvo, kiel peco da
ligno. Estis Paŭlo kaj Davido Rojs, du fratoj, kiuj ĉiam tre
bone laboris kaj dum la lecionoj neniam parolis aŭ bruis.
Estis "Kokido", la malgrasa knabeto, ĉiam tre zorge vestita
kaj gentila, sed ĉiam pala kaj timema; Rigar diris pri li:
-- Mi ne volus lin tuŝi, ĉar mi timus lin disrompi.
Estis Kahn, filo de riĉa bankisto. Estis Donel, kiu ĉiam
aĉetis bombonojn kaj sukeraĵojn. Estis Lamiral, kiu tre bone
deklamis; Servetti, kiu admirinde imitis ĉiujn bestoblekojn;
Cenar, tre malavara; Holder, ĉiam pensema kaj silenta; Vuanzo,
ĉiam ridanta; Robert, fiera kaj kolerema; Peter, filo de panisto,
ĉiam kun ruĝa kravato; Man, kiu fabrikis fajfilojn.
Estis Pergo, kiu ĉiam iris paroli kun la profesoroj post la
lecionoj, estis Delasar, kiu pretendis esti kuzo de la prezidanto
de la franca respubliko, estis Tomaso, kun grandaj flikaĵoj ĉe
la genuo sur sia pantalono, kaj Gardiol, kiu tre bele ludis
violonon kaj ricevis premion en la muzika lernejo. Estis ankaŭ
Stanen, ĉiam malbonodoranta; Belti kaj Travis, kiuj ambaŭ
loĝis ekster la urbo. Estis Roĝers, kies patro havis
aŭtomobilon. Allen estis irlandano, kaj Zerapumis estis greko.
Estis ankoraŭ kelkaj aliaj plue.
Sed la amiko de Karlo, la vera, la fidela, la plej bona, la
plej lerta, estis Janko, kiu estis... Janko.
Ĉapitro 11. Latina leciono.
- 22 -
La maljuna profesoro "patro-barbulo" estis klariganta la
duan deklinacion de la latinaj substantivoj. Li havis longan
barbon, kiu iam estis tute blanka, sed kiu flaviĝis iom post
iom. Liaj bluaj okuloj montris bonkorecon. Lia senhara kapo,
kiun malrespekte la lernantoj nomis "paska ovo", briladis ĉe la
matenaj sunradioj, kiujn enlasis unu senkurtena fenestro.
-- Lupus, Lupi, -- li diris per sia laŭta kantema voĉo, --
Discipulus, Discipuli, jen du substantivoj de la dua deklinacio,
la lupo kaj la lernanto. Ili finiĝas nominative je -us, dum la
substantivoj de la unua... Rigar! vi dormas, ĉu ne? stariĝu!
Kiel finiĝas la substantivoj de la unua deklinacio?
Rigar, penante kaŝi teruran oscedon, stariĝis silente kaj
ekrigardis la profesoron.
-- Vi skribu tion ĉi kvindekfoje por morgaŭ: nauta,
nautae; insula, insulae, en ĉiuj kazoj!
Rigar residiĝis, gratante sian orelon.
Discipulus, discipuli, discipulum... -- kante klarigis la
instruanto.
Karlo pripensadis dormeme. Estis tiel varme, por kio utilas
la lernado de la latina lingvo? Li pensis. Neniu ĝin parolas
nun. Lia patro diris. Tamen pri ĝi estis io mistera, io antikva,
kiu plaĉis al Karlo. En la latina lingvo estas ĉiuj malnovaj
surskribaĵoj, sur la muroj kaj en la preĝejoj. La sinjorinoj ne
komprenas la latinan lingvon, nek multaj aliaj personoj. La
preĝoj kaj la meso en la katolikaj preĝejoj estas latine dirataj.
Super la pordego de la muzeo estas latinaj vortoj.
Dum Karlo pripensadis, lia najbaro Man pacience laboradis.
Per sia poŝtranĉilo li jam engravuris en la benkon sian tutan
- 23 -
antaŭnomon kaj nun komencis grandan m. Sed bedaŭrinde lia
tranĉileto estis tro delikata, kaj subite ĝi brue rompiĝis. Tuj
ĉiuj alturnis la kapon.
La maljuna profesoro malrapide alpaŝis.
-- Man, knabo mia, mi devos vin severe puni. Kion vi
skribis? Vian nomon? Malsprita amuzaĵo! Morgaŭ vi ne scios
ion pri la dua deklinacio. Tiuj benkoj estas en terura stato, ĉiuj
estas gravuritaj; vi ne havas eĉ ioman respekton al la licea
meblaro.
Li ekpromenis tra la klaso.
-- Stanen, ankaŭ vi skribis vian nomon kaj ĝin per
makuloj ĉirkaŭigis! Delasar, vi desegnis tiun ĉi vizaĝon, ĉu ne?
Sur ĉiuj benkoj efektive estis desegnaĵoj kaj gravuraĵoj
diversaj. Estis tre antikva kutimo de la liceanoj, engravuri sian
nomon por lasi memoraĵon al la posteuloj. Lamiral iam trovis
la nomon de sia onklo sur la benko de Rojs.
-- Kahn, knabo mia, kion signifas tiuj literoj A. N.?
Tuj Vuanzo murmuris:
-- Estas la nomo de lia amatino!
Kaj rideto ekflamiĝis tra la tuta klaso, dum ruĝiĝis Kahn
ĝis la oreloj.
-- Mi opinias, ke mi devas vin ĉiujn puni, -- diris la
profesoro, daŭrigante sian promenadon inter la benkoj. --
Kvankam tiuj tabuloj estas tre malnovaj, vi estas tamen ĉiuj
kulpaj, tre kulpaj. Nur bubetoj kaj malsaĝuloj tiel amuziĝas
anstataŭ...
Subite li haltis, paliĝante, antaŭ la benko de Gardiol... Dum
- 24 -
longa momento li silentis. Lia vizaĝo estis blanka. Liaj okuloj
ŝajnis esti ligitaj al la tabulo de tiu benko. Neniu en la klaso
kuraĝis moviĝi aŭ eĉ spiri. Liaj palpebroj videble malsekiĝis.
-- Knaboj, -- li ekdiris per mallaŭta kaj tremanta voĉo,
-- tie estas gravurita la subskribo de... mia patro.
De tiu tago Karlo havis grandan amon al "patro-barbulo".
Ĉapitro 12. La amiko.
Tre feliĉa estis Karlo, ĉar li havis veran amikon. Lia nomo
estis Janko. Li estis tre altkreska kun nigraj haroj kaj brunaj
okuloj. Nur ses monatojn pli aĝa ol Karlo, li estis, tamen ĉiuj
el la klaso respektis lin pro lia grandeco kaj lia kuraĝo.
Efektive nenion li timis, kaj li estis la plej lojala kaj
malkaŝema knabo en la mondo.
Iam la profesoro de geografio, vidante, ke li oscedas
ĉiumomente, lin demandis:
-- Janko, ĉu vi enuas ĉi tie?
-- Jes, sinjoro, tre multe, -- li respondis. Forpelata li
estis, sed nur por unu horo.
Janko bonege desegnis kaj ankaŭ pentris. Li havis tre
mirigan talenton por prezenti tute precize ies trajtojn per kelkaj
krajonaj strekoj. Iam li desegnis en sia kajero la vizaĝon de
"patro-barbulo" kaj sub ĝi prezentis lian korpon tute
malgranda. Estis granda kapo kun tre mallongaj brakoj kaj
kruroj. Bonege farita estis la portreto.
Post leciono Vuanzo ŝtelis ĝin, elŝirante la folion el la
- 25 -
kajero. Li ĝin fiksis per pinglo dekstre sur la nigran tabulon.
Kiam envenis la profesoro, li tuj ekvidis ĝin.
-- Kiu faris ĉi tion, li diris.
Vuanzo silentis, sed Janko tuj stariĝis:
-- Mi faris, sinjoro.
La profesoro lin rigardis en la okulojn momente kaj diris,
deprenante la paperon:
-- La portreto estas bona, mi ĝin konservos por sendi al
mia filino en fremdlando.
Ke preskaŭ ĉiuj profesoroj ŝatis Jankon, estis facile
rimarkeble, kvankam ili ofte ŝajnis lin timi.
Karlo lin samtempe amis kaj respektis. Li ĉiam klopodis
esti apud li kaj lin sekvadi. Li multe bedaŭris, ke li ne povas
sidi en la klaso apud Janko, kvankam Man estis afabla najbaro.
Karlo tre ofte alvenis hejme malfrue post la fino de la
posttagmezaj lecionoj. Kiam lia patrino demandis lin:
-- Nu, Karlo mia, kion vi faris tiel longe?
-- Mi akompanis Jankon, -- estis lia ĉiama respondo.
Janko sciis tiom da aferoj! Li estis vera scienculo, kaj
Karlo opiniis, ke li jam instruis lin multe pli ol la lecionoj en
la liceo. Tamen Karlo ĉiam sentis sin nesciulo apud li, sed
Janko neniam mokis lin pro eraro aŭ nescio. Karlo opiniis, ke
tio estas provo de senfina delikateco en la karaktero de lia
amiko.
Estis vera honoro, tiel esti protektata de Janko, kaj fiere
Karlo ĝuis ĝin. Al Janko li diris ĉiujn sekretojn siajn kaj petis
konsilojn en ĉiu embarasanta okazo. Kiam Karlo faris al li
- 26 -
demandon pri malfacila afero, li kelkfoje diris:
-- Mi respondos al vi morgaŭ.
La morgaŭan tagon, sen iu forgeso, li alportis plenan
informon pri la demandita afero.
Lia patro estis presisto kaj havis grandegan libraron.
Kelkfoje Janko pruntis librojn al Karlo kaj eĉ al aliaj knaboj,
sed sur la unuan paĝon li ĉiam metis antaŭe per kaŭĉuka
stampilo sian nomon kaj jenajn versojn de famekonata poeto.
De pruntita libro jen la nepra sorto:
Ofte ĝi perdiĝas, ĉiam difektiĝas.
Pro sia kontraŭema karaktero, la knaboj preskaŭ ĉiam
redonis la librojn en sufiĉe bona stato.
Ĉapitro 13. Sur la rivero.
La jaroj rapide forpasis, kaj Karlo ĵus eniĝis en la
gimnazion, kiu estas la pli alta parto de la liceo, preskaŭ la
samajn kamaradon li havis, kiel en la unuaj jaroj. Malmultaj
foriris de la lernejo, kaj nur unu novulo envenis en la klason
de Karlo. Janko ĉiam estis lia fidela amiko kaj lin nun ofte
hejmen venigis por diskutadi kaj esplori librojn. Jam de unu
jaro Man ne plu sidis apud Karlo, se estis anstataŭita unue de
Lamiral, poste de Servetti kaj fine de Janko mem.
Iun matenon en somero estis tiel varme en la klaso, ke
preskaŭ ĉiuj ekdormis. Janko diris al Karlo:
-- Estas neeble, restadi ĉi tie, ĉu ni foriru?
- 27 -
-- Kien?
-- Ien ajn. Sur la riveron, ekzemple, ni povus lui boaton.
Karlo, kompreneble, entuziasmiĝis pri la ideo, kvankam li
timis iomete.
Inter du lecionoj, kiam ĉiuj aliaj por momento babiladis aŭ
kuradis en la korto, ili ambaŭ rapide trapasis la pordegon kaj
tuj aliris al la angulo de la plej proksima strato. Neniu ekvidis
ilin. Ŝajnis strange al Karlo, promenadi en la urbo matene. De
tiom longe li tion ne faris, estante ĉiam en la liceo je tiu
tempo. Ili preteriris la vendoplacon kaj vidis ĉiujn okupatajn
personojn. Sur la strato de la teatro ili havis grandan timon,
ĉar subite vokataj ili estis je sia nomo. Turnante sin, ili
ekvidis feliĉe Servetti-n, kiu ankaŭ tro multe suferis pro la
varmo en la liceo.
Ili kune iris al la bordo de la rivero. Ili baldaŭ alvenis ĉe
boatejo. Janko elektis mallarĝan boaton, kaj sidiĝinte ili ekremis
norden. Servetti opiniis, ke estus pli amuze, remi komence
kontraŭ la fluo de la rivero kaj reveni poste tute ne remante.
Lia propono estis tuj akceptata. La vetero estis belega: sur
ambaŭ bordoj de la rivero la kampoj kaj arbaretoj estis tre
verdaj kaj tute senhomaj, nur la birdojn oni aŭdis kaj la
regulan bruadon de la remiloj.
Baldaŭ ili pasis tra loko, kie grandaj salikoj kliniĝintaj
super la riveron banis siajn branĉetojn en la akvo. La knaboj
malrapidigis sian remadon. Estis dolĉa silento. Ili pensis pri siaj
kompatindaj kamaradoj, nun lernantaj grekajn verbojn en la
klaso.
Karlo estus dezirinta reveni por la lasta leciono je la
- 28 -
dekunua, ĉar li tre amis la profesoron de historio. (Tiu estis la
altkreska viro kun bela nigra barbo, kiu diktis la ekzamenajn
demandojn, kiam knabeto Karlo la unuan fojon sidis sur benko
de la liceo.) Eltirinte sian poŝhorloĝon, Karlo ekvidis, ke estas
jam tro malfrue.
Ili maltenis la remilojn, kaj la boato malrapide kaj dolĉe
suden iradis, portate de la riverfluo. Ili ekkantis, kaj iliaj voĉoj
gaje sonis inter la arboj. Jam la domoj de la urbo aperis inter
la branĉoj, kaj baldaŭ ili realvenis al la boatejo. Kiam ili pagis
la ludoniston, lia buŝo larĝiĝis per signifa rideto. Li ja vidis, ke
ili estas forvagintaj liceanoj.
Ĉiuj rapidis hejmen, ekpensante pri tio, kio okazos, kiam ili
reiros en la liceon posttagmeze. Ĉe angulo de strato Karlo
renkontis... la profesoron de historio. Li deprenis sian ĉapelon.
La profesoro haltante diris nur:
-- Bonan tagon, Davis; vi venu en mian domon morgaŭ je
la kvara kaj duono; mi havas ion por diri al vi.
Kaj li forpaŝis.
Ĉapitro 14. La profesoro de historio.
La morgaŭan tagon la klaso de Karlo ne havis lecionon de
greka lingvo, ĉar la profesoro forestis, malsana. Janko, Servetti
kaj Karlo opiniis, ke ĉi tiun tagon la ŝanco ilin favoras. Sed
restis la profesoro de historio, kiu sendube ion diros. Kiam, je
la dek-unua kaj dek minutoj precize, li eniris la klason, la tri
kune ektimis kaj tute speciale Karlo. Sed sinjoro Jehman tuj
- 29 -
komencis sian kurson pri la regado de la imperiestro Trajano
kaj diris nenion pri la forvago de la tri knaboj. Karlo tiom pli
timis la petitan viziton je duono post la kvara. Tagmeze, ĉe la
tagmanĝo hejme, Karlo estis tre silentema, kaj posttagmeze
dum la latina kaj matematika lecionoj li malbone aŭskultadis.
Je la tria li faris nenion ĉe la stenografia kurso, kaj je la
kvara li malrapide iris al la tramstacio kaj sidiĝis en
tramveturilo al la Placo de la Ruĝa Ponto. Tie loĝis la
profesoro de historio. Sinjoro Jehman. Estis tre simpla domo,
en kies dua etaĝo loĝis la profesoro.
Sinjoro Jehman estis tute ne riĉa kaj havis kvar junajn
infanojn. Lia edzino estis bela italino el Bolonjo. Ŝi verkis ofte
artikolojn por italaj revuoj kaj gazetoj. Sinjoro Jehman
ĉiuprintempe veturis Italujon kun ŝi, dum la paska libertempo.
Ili ambaŭ estis artistoj. Ili konis en Italujo ĉiujn preĝejojn,
ĉiujn palacojn, kie estas pentraĵoj de la majstroj.
La lastan jaron, kiam ili revenis, sinjorino Jehman trinkis
glason da glacia limonado en la stacio de Milano. Neniam oni
sciis, ĉu tro malvarma, ĉu venenita ĝi estis. Sed post apenaŭ
unu horo ŝi mortis. Estis terure. Sinjoro Jehman kvazaŭ
bedaŭris, ke li ne ankaŭ trinkis limonadon. Sed li havis kvar
infanon. Reveninte hejmen, li devis klarigi al ili, ke sian
patrinon ili neniam revidos. Nun la avino loĝadis tie kaj zorgis
pri la infanoj, dum la patro instruadas. Sed sinjoro Jehman
perdis sian ĝojon; li nun malmulte parolis, malofte ridetis. Lia
vizaĝo rapide maljuniĝis. Nur liaj brilaj okuloj montris eĉ pli
multe da bonkoreco kaj kompatemo. Suferinte mem, li nun pli
bone komprenis la suferojn de la aliaj.
Karlo pensis pri ĉio ĉi, posttagmeze, irante al lia domo. Li
- 30 -
sonorigis ĉe la pordo. Servistino malfermis kaj lin kondukis al
la laborĉambro de sinjoro Jehman. La muroj estis kovritaj per
pentraĵoj kaj kopioj de bonfamaj verkoj. Sur la larĝa librujo
estis statueto de Venus el blanka marmoro.
Sur la skribotablo staris granda portreto de sinjorino
Jehman en Venecia kostumo.
La profesoro leviĝis, kaj premante la manon de Karlo, li
diris:
-- Davis, mi ĝojas vin vidi ĉi tie; sidiĝu. Vi demandis min
antaŭ kelkaj tagoj pri la kluboj kaj societoj en Romo je la
tempo de Cicero. Jen estas du libroj, en kiuj vi trovos
informojn pri tio; mi krajone notis la interesajn paĝojn. Mi jam
alportis ilin por vi hieraŭ en la liceon.
Karlo estis tre konfuzita.
-- Sinjoro, -- li diris, -- mi dankas vin, vi estas tro bona
al mi... Hieraŭ mi remadis sur la rivero dum via leciono mi
petas vian pardonon, mi certe estas tre kulpa...
-- Ne plu parolu pri tio, -- diris sinjoro Jehman, -- mi ja
rimarkis, ke Janko, Servetti kaj vi forestas, kaj vidante la
belan veteron, mi iom divenetis la veron. Mi scias, ke
forvagado estas tre poezia afero kaj dolĉaĵo por liceanoj.
Tamen atentu! Perdinte lecionojn, vi estos malhelpata en via
studado kaj bezonos hejme laboradi pli longe. Nu, prenu la
librojn kaj revenu iam por min viziti. Mi ĉiam plezure
interparolos kun vi kaj vin helpos laŭpove.
Kortuŝite eliris Karlo kaj ekpensis, ke li neniam spertis pli
bonan manieron por puni lernanton.
- 31 -
Ĉapitro 15. En la preĝejo.
La tuta familio Davis ĉiudimanĉe iris al la ĉefpreĝejo
matene je duono post la deka. Ĝi estis tre malnova katedra
preĝejo, ekkonstruita en la jarcento de la imperiestro Karlo
Granda. Plej ofte paroladis ĉe la diservo iu famekonata
predikisto el alia urbo.
Ĉi tiun dimanĉon la familio Davis alvenis iom frue kaj
sidiĝis sur la unuan benkon maldekstre sub la katedro. La
personoj envenis iom post iom ĉiam pli multaj, tra la pordego.
Venis familioj tutaj, gepatroj kaj gefiloj, junulinoj elegante
vestitaj kaj gesinjoroj ĉiuaĝaj, kelkaj maljunuloj kaj multe da
maljunaj sinjorinoj solaj. Ĉiuj unu post la alia, malaperis dise
inter la diversaj benkoj.
En la granda silento de la malnova preĝejo, Karlo rigardis
noktan papilion kuŝantan sur ŝtona ŝtupo sub la katedro. Li
mire demandis sin, ĉu la papilio estas dormanta aŭ mortinta...
Subite la orgeno eksonis laŭtege, kaj Karlo relevis la kapon.
Liaj okuloj renkontis du tre bluajn okulojn inter blondaj
haroj sur benko preskaŭ rekte kontraŭ li. Dolĉan rideton li
opiniis ekvidi, kaj senpense li respondis per simila, sed tuj la
vizaĝo ruĝiĝis, kaj la okuloj teren malleviĝis. Lumigate de
sunradio, falanta tra la koloraj vitraĵoj, la blonda hararo brilis
kvazaŭ oro inter la nigriĝintaj kolonoj de la antikva templo.
Tute blanke vestita, la junulino sidis sur la dua el la benkoj
kontraŭ familio Davis, kaj Karlo jam ektimis, ke iu venos ŝin
kaŝi, sidiĝante sur la unua. Efektive, post kelkaj minutoj
alvenis aro da maljunaj sinjorinoj, kiuj ŝajnis tre feliĉaj,
- 32 -
trovante tiun benkon malplena. Karlo preskaŭ pleniĝis je
nekristana kolero kontraŭ ili; sed ili, kvazaŭ nevideble inspiritaj,
sidiĝis tiamaniere, ke estis inter du el ili sufiĉe granda
interspaco. Ne necesas diri, ke la interspaco estis plenigata de
vidaĵo, kiu jam ŝajnis al Karlo tute anĝela. Li kvazaŭ deziris
diri dankon al la maljunulinoj pro ilia nevola delikateco.
La diservo komenciĝis, sed Karlo nenion aŭdis. Lia korpo
kaj liaj lipoj ja aŭtomate sekvadis la movojn de la ĉirkaŭuloj,
sed lia penso sekvis tute alian vojon.
De tempo al tempo li eklevis la okulojn, kaj preskaŭ ĉiam
ili renkontis la rigardon de la juna blondulino. Kelkafoje ŝi tuj
mallevis siajn okulojn, kelkafoje ŝi ruĝiĝis kaj aliloken rigardis.
Sed ĉiufoje la rigardo daŭris pli longe, kaj estis ĉiufoje kvazaŭ
batalo por scii, kiu unue cedos.
Jam longa tempo forpasis, kaj la preĝoj preskaŭ finiĝis.
Karlo momenton atentis. Li vidis la predikiston supreniri al la
katedro. Baldaŭ lia voĉo eksonis klare kaj forte inter la kolonoj.
Li havis blankajn harojn kaj grandan sulkon sur la frunto. Li
energie movadis siajn brakojn, sed Karlo ne sukcesis lin
aŭskulti. Li povis nur aŭdi lin. La tento forte atakis Karlon. Li
longe direktis sian rigardon teren kaj fine malrapide
ĉirkaŭpromenigis ĝin supre al la fenestroj, al la orgeno, al la
skulptaĵoj de la kolonoj.
Finante tiun vojaĝadon, li senvole renkontis denove la
bluajn okulojn kaj ekvidis iom mokan rideton, kiu lin suferigis.
Post la fino de la diservo Karlo zorgis por vidi la
junulinon eliranta, kaj en la lumo de la suno li ankoraŭ pli
profunde konvinkiĝis, ke ŝi havas belege bluajn okulojn. De tiu
- 33 -
tago ŝin okule serĉadis Karlo ĉiudimanĉe en la preĝejo kaj
estis maltrankvila, ĝis kiam li rekonis ie sur la benkoj antaŭ si
la blondan hararon kun blua rubando, kiu plenigis lian tutan
penson.
Ĉapitro 16. La sekreto de Karlo.
Iam promenante tra la artmuzeo kun Amiko, li vidis ŝin
admire starantan antaŭ pentraĵo de itala majstro. Li
kompreneble haltis antaŭ la sama. Ŝi forte ruĝiĝis, sed de tiu
tempo, ĉiudimanĉe ili ofte ekrigardis unu la alian, elirante el la
ĉefpreĝejo. Ŝi kutime estis sola kun sia patrino, sed kelkafoje
ili salutis kaj alparolis alian sinjorinon, kiu eliris el la preĝejo
kun kvar gefiloj. Karlo iam aŭdis ŝin diri al ili:
-- Vi do venos ludi en la nacian parkon hodiaŭ
posttagmeze, ĉu ne?
Ŝi havis dolĉegan voĉon.
Post iom da pripensado Karlo decidis, ke ankaŭ li iros al
la parko posttagmeze. Tie li havis bonegan ŝancon, ĉar
promenante apud la ludkampo, li dufoje havis okazon, redoni al
ŝi pilkon falintan sur la vojon aŭ perditan sub arboj. Ŝia rideto
kaj danko lin strange konfuzis. La postan dimanĉon li sekvis
ŝin de malproksime por vidi, kie ŝi loĝas. Tio estis ekster la
urbo sur strato borderita de arboj kaj ĝardenoj. Ŝi eniris en
kastelforman dometon kun belega florĝardeno plena de rozoj.
Karlo jam ofte rimarkis tiun domon antaŭe, sed ŝajnis al li,
ke ĝis nun ĝi ĉiam estis fermita; kaj li kredis, ke ĝi estas
- 34 -
neluita. Kredeble ŝia familio ĵus luis aŭ aĉetis la domon. De
tiam Karlo ofte vagadis ĉirkaŭ tiu loko, esperante ŝin ekvidi.
Horojn kaj horojn li atendadis vane kaj vidante nur la
leterportiston, kiu rajtis trapasi la tutan ĝardenon kaj atingi la
sanktan sojlon de ŝia domo. Kia feliĉulo estis tiu leterportisto!
Strangan admiron kaj ankaŭ envion Karlo sentis al li. Ŝian
nomon li centfoje ekintencis demandi de la honesta poŝtisto,
sed centfoje li fine sukcesis nur silenti, kaj li penseme rigardis
la leterportiston ĉerpantan bluajn, grizajn aŭ blankajn kovertojn
el sia sako kaj enirantan unu post alia tra la pordetoj de la
ceteraj ĝardenoj en la strato, ĉiam pli kaj pli malproksime.
Kelkafoje li restadis, ĝis kiam li vidis la lumojn ekbrili tra la
kurtenoj.
De tiam Karlo ofte vagadis ĉirkaŭ tiu loko, esperante ŝin
bonŝance ekvidi. Iun vesperon li vidis ŝin promeni kun sia
patro en la ĝardeno. Alian fojon li aŭdis ŝin kanti tra
malfermita fenestro. Tio lin feliĉigis por multaj tagoj. Jam lia
fratino kaj liaj kolegoj en la gimnazio multe miris pri lia
longedaŭra revemo. Iun tagon, alveninte ĉe la angulo de ŝia
strato, teruran baton ricevis Karlo je la koro: La domo estis
tute fermita. Ŝi staris tre silenta kun severaj fenestrokovriloj.
Reveninte la morgaŭan tagon, li same vidis. Ŝi eble
forveturis kun la tuta familio. Sed kien? En la ĝardeno kelkaj
nigraj birdoj pepante interbataletis. Karlo jam kredis, ke lia
vivo estas ruinigita.
Li decidis diri al Janko sian sekreton kaj peti lian helpon.
Ĉapitro 17. Ĉagrenoj.
- 35 -
Post kelkaj tagoj Janko povis doni al sia amiko la
sekvantajn informojn pri la mistera domo: ĝi apartenas al
profesoro de la Kalkuta Universitato. De dudek jaroj li vivadas
en Hindujo kun sia familio; kaj nur trifoje li jam revenis por
pasigi kelkajn monatojn en la urbo. La junulino estas sendube
lia filino, ĉar oni scias, ke li havas nur unu infanon. Tiuj
sciigoj ne estis tute ĝojigaj por Karlo. Li multe pripensadis,
sed jam preskaŭ malesperis trovi rimedon por veturi Kalkuton.
Reveninte hejmen iun tagon, li trovis sian fratinon
ploranta: la avo mortis. Gesinjoroj Davis jam foriris al lia domo
kun onklo Jako, kiu venis por sciigi ilin, Karlo tuj remetis sian
ĉapelon, kuris al tramveturilo kaj baldaŭ alvenis en la ava
domo. Suprenirinte la ŝtuparon, li kvazaŭ ne plu povis spiri.
Ĉiaj ideoj kaj sentoj miksiĝis en lia cerbo. Li miris, ĉu li bone
komprenis, kion Heleno diris. Ĉu vere li neniam plu vidos la
bonan avon, tiel bonkoran? Lia patro malfermis la pordon, kaj
premante sian filon al sia brusto, lin kisis multfoje. Karlo
ekploris. Lia patrino kondukis lin al la ĉambro de la mortinto.
Tie sur lito kuŝis la avo, kun vizaĝo tute blanka. Li ŝajnis
dormanta. Estis nenia rideto sur liaj lipoj, sed tamen aspekto
kvieta kaj fida. Longe restadis Karlo apud la korpo de sia avo.
Li repensis pri la tempo, kiam li aŭskultis rakontojn sur liaj
genuoj, pri la gajaj vesperoj kun li pasigitaj; pri liaj ŝercoj kaj
vojaĝaj aventuroj diritaj inter du fumblovoj de pipo; pri lia
bonkoreco kaj kompatemo al ĉiuj.
Iam al Karlo la avo diris:
-- En ĉiu homo estas anĝelo kaj diablo. Tre ofte unu el
ambaŭ estas multe pli potenca ke la alia. Eĉ kiam tiu estas la
- 36 -
diablo, ĉiam serĉu la anĝelon. Forgesu la difektojn de la aliaj,
memoru iliajn bonajn ecojn. Ĉiam parolu al ilia bona parto,
neniam al la malbona. Tiel vi kuraĝigos multajn homojn, kaj
vin mem feliĉigos. Vi plifortigos la bonajn ecojn kaj ekdetruos
la malbonajn.
La avo tiel bone sciis trovi la bonajn ecojn de ĉiu! Pri ĉio
ĉi pensadis Karlo, sed baldaŭ venis lia patrino por lin
forkonduki.
En la tago de la funebro la domo de la avo estis plena de
floraj bukedoj kaj kronoj donacitaj de amikoj de la familio.
Preskaŭ sufokanta estis ilia odoro. Vizitantoj alvenadis
ĉiumomente, redirantaj ĉiam la samajn kutimajn frazojn. Kiel
ĉio ĉi estis dolora, teda, dum Karlo volus esti sola, trankvila
kun siaj gepatroj!
Post la diservo en la preĝejo, ĉiuj iris al la tombejo,
sekvante la funebran ĉerkoveturilon. Malseka estis la tombejo
pro ĵusa pluvo. Ĉiuj kunvenis ĉirkaŭ senherba loko. Estis
granda fosaĵo en la tero kaj tabulo ambaŭflanke. Oni glitigis la
ĉerkon malsupren kaj ĝin tuj rekovris per tero. La pastro
ekpreĝis, sed Karlo pripensadis malĝoje. En liaj oreloj ankoraŭ
sonis la bruo de la tero falanta sur la ĉerkon. Tien oni metis
lian karan avon. Kiel kruela ŝajnis al Karlo tiu kutimo. La
kavaĵo en la tero jam fosis alian kavaĵon en lia koro.
Jam la personoj disiĝis por reiri hejmen. Paŝante inter la
aliaj tomboj, Karlo malĝoje ekpensis pri ĉiuj, kiuj jam kuŝas tie
sub la tero.
Ĉapitro 18. Studento kaj poeto.
- 37 -
Ĉe la fino de siaj gimnaziaj jaroj, Karlo bone sukcesis en
sia lasta ekzameno. Lia patro decidis, ke li forveturu por
studadi en Heidelberg. Tie li pasigis unu jaron; sed malgraŭ la
gajeco de la studentoj kaj la beleco de la urbeto, Karlo ne
havis tre ĝojan vivadon. Li fariĝis pli kaj pli revema. Dum la
ceteraj drinkadis bieron kaj petoladis tra la stratoj, Karlo kviete
sidadis en sia ĉambro.
Li havis bonan brakseĝon, kaj en la malvarmaj vesperoj li
tie sidis ĉe la fajro, pripensante aŭ legante. Li ofte verkis
versaĵojn. Li ankaŭ skribis longajn leterojn al sia amiko Janko,
kiu estis en Bruselo, studante leĝosciencon. Karlo aŭskultis en
Heidelberg kelkajn kursojn pri natura scienco, biologio kaj
psikologio. Li decidis, ke proksiman jaron li komencos studadi
medicinon. Por tio li ankaŭ veturis Bruselon, kiam estis finita
lia jaro en Heidelberg.
En Bruselo pli gaja estis por li la vivado. Tie li renkontis
sian amikon Janko kaj ankaŭ alian kunliceanon Lamiral, kiu ĵus
venis el anglujo kaj studadis literaturon. La influo de Janko
estis tre bona al Karlo, ĉar tiu amiko estis ĉiam energia kaj
gaja. Li kondukadis Karlon al la juĝejoj, al politikaj kunvenoj,
al sociaj kaj sciencaj paroladoj. Kiel antaŭe, li multe lernigis al
sia revema amiko.
Lamiral estis neriĉa junulo. Li devis perlabori la
monrimedojn por vivadi kaj studadi. Li donis lecionojn, li eĉ
faris paroladojn pri la angla literaturo, li verkadis por gazetoj.
Danke al li, Janko kaj Karlo kelkafoje ricevis senpagajn
teatrobiletojn, donacitajn de la redaktejo de ĵurnalo, por kiu
Lamiral ofte skribis artikolojn.
- 38 -
Kiel Janko, Lamiral multe kuraĝigis Karlon per sia vigleco.
Kvankam li studadis medicinon, Karlo ĉiam pli multe interesiĝis
pri la literaturo kaj arto. Ambaŭ liaj amikoj multe instigis lin,
ke li publikigu kelkajn el la poemoj, kiujn li verkis. Sed Karlo
dum longa tempo estis tro timema. Fine li elektis tridek el ili
kaj eldonis elegantan volumeton kun modernarta kovrilo kaj
longe serĉita titolo: "Oraj flugiloj". La unua versaĵo estis la
jena:
Lasta flugo.
Vi kien flugas, papilio,
tremante kaj rapide?
Jam mortis rozo kaj lilio,
kaj venas frost' perfide.
Flugiloj viaj kvazaŭ lampo
briletas en nebulo:
vi kion serĉas tra la kampo,
perdita somerulo?
Dezertaj estas la ĝardenoj
kaj vana l' amo via.
Skeletoj ŝajnas la verbenoj
sub laŭbo senfolia.
Vi kial flugas en malvarmo
tra flora la tombejo?
Sur ĉiu loko pluva larmo
- 39 -
nun restas en herbejo.
Silentas ĉiuj en la nestoj,
kaj svenis bonodoroj;
plu ne batalos vi kun vespoj
pri la floretaj koroj.
Jen restas nur en kampo vasta
velkinta krizantemo,
sur kiu kiso via lasta
mortigos vin en tremo.
Ĉapitro 19. Alico.
Ĉiusomere Karlo veturis hejmen por pasigi kelkajn
semajnojn ĉe siaj gepatroj kaj Heleno. Post sia dua jaro en
Bruselo, kiam li revenis hejmen, li trovis sian fratinon fianĉino
de juna advokato en la urbo. Lia estonta bofrato estis tre bone
konata pro sia delikata elokventeco kaj ankaŭ pro sia afablega
karaktero, kiu havigis al li multajn amikojn. Tiu fianĉiĝo kaŭzis
multajn invitojn de kaj al la familio Davis.
Tiun someron Karlo vidis kaj revidis multajn personojn en
la urbo. La fianĉo de Heleno iam venis por peti Karlon, ke li
akompanu sian fratinon kun li por viziti amikon de lia patro,
kiu ĵus revenis el hindujo. Estis profesoro Palam de la Kalkuta
universitato. Li kun sia familio revenis el Kalkuto por pasigi en
la urbo du jarojn da libertempo, kiujn li postulis pro sia
sanstato.
- 40 -
Dum la juna advokato paroladis pri la talento de la
profesoro, homo tiel interesa, tiel klera k. t. p., Karlo sentis
malnovan fajron rebruliĝantan en sia koro.
Pri la junulino ekvidita en la preĝejo li repensis. Pri la
perdita pilko en la parko li rememoris, ankaŭ pri la promenadoj
ĉirkaŭ la mistera domo.
-- Mi plezure vin akompanos tien, dankon!, -- li diris.
En la tago, kiam, kune kun la gefianĉoj, li iris al la domo
de profesoro Palam, Karlo estis neordinare ekscitita. Heleno tre
miris pri tio.
La profesoro kun sia edzino akceptis ilin ĉarme kaj
prezentis al Karlo sian filinon. La junulino estis treege bela kaj
dolĉa, nun kredeble dudek- aŭ dudek-unujara.
-- Sinjoro Karlo Davis, -- diris la profesoro, mia filino
Alico.
Kvankam tre konfuzita, Karlo fariĝis kuraĝa.
-- La grandan plezuron renkonti vin, fraŭlino, mi jam
havis antaŭ kvin jaroj en la Nacia Parko, kie vi perdis pilkon.
Ŝi ĉarme ridetis iom ruĝiĝante.
-- Ho jes, sinjoro, mi memoras, -- ŝi diris, -- vi estis tiel
afabla!
Treege agrablan vesperon pasigis Karlo en la hejmo de
profesoro Palam. Tien li ofte revenis. Oni petis, ke li legu
versaĵojn siajn. Eĉ kanton li verkis, kiun lernis fraŭlino Alico
por kanti laŭ ario ŝatata de ŝi.
Ofte fraŭlino Palam estis invitata de fraŭlino Davis; kaj
Karlo pro tio estis al sia fratino duoble pli afabla ol antaŭe.
- 41 -
Okazis iam, ke Karlo iris kun Alico remadi sur la rivero. Li
luis boaton, kaj ambaŭ trankvile remis ĝis la arbareto de
salikoj. Ŝi ne vidis, ke unu rando de sia blanka skarpo malpeze
naĝadas sur la verda akvo. Inter la arboj briladis flamruĝaj
radioj, alportante la vesperan ĝisrevidon de la subiranta suno.
Gajajn knabajn rememorojn al sia koro revenintajn Karlo
baldaŭ tute forlasis, kaj ili ambaŭ sin dolĉe fordonis al silenta
ĝuo de komuna revado. Kiam por vespermanĝo ili revenis
hejmen, gefianĉoj ili estis.
La konsenton de gesinjoroj Palam Karlo facile akiris, same
kiel la aprobon de siaj gepatroj. Li estis la plej feliĉa junulo en
la mondo.
Ĉapitro 20. Kuracisto.
Ankoraŭ du jarojn studadis Karlo en la malsanulejoj de
Bruselo, sed li revenadis hejmen por Kristnasko, por Pasko, por
la someraj monatoj kaj ankoraŭ eĉ pli ofte. La edziniĝo de lia
fratino Heleno estis unu el tiuj bonaj kaŭzoj por libertempo.
Ĉe tiu festo li la unuan fojon montriĝis oficiale kun sia
fianĉino Alico Palam. Estis tre ĝojiga tago.
En la fino de sia lasta studjaro, Karlo prezentis ĉe la
universitato sian tezon pri "la influo de la imagemo en la
muskolaj malsanoj". Sukcesinte kun honoro, li definitive revenis
al sia hejma urbo.
Laŭ konsilo de sia patro, li luis ĉambraron en la unua
etaĝo de komforta domo tute proksime al la vendoplaco. Alico
- 42 -
lin helpis por aranĝadi la ĉambraron, kaj iliaj patrinoj sin
okupis pri aĉeto de mebloj, tapiŝoj, kurtenoj k. t. p.
Karlo deziris havi kelkajn artajn bildojn en sia hejmo.
Alico donacis al li grandan kopion de la itala pentraĵo, antaŭ
kiu ili ambaŭ haltis samtempe en la muzeo, kiam ili estis
geknaboj.
Per la amikoj kaj la konatoj de ambaŭ familioj, Davis kaj
Palam, Karlo ekakiris kelkajn klientojn. Sian tezon por la
medicina doktoreco li vendigis en la librobutikoj de la urbo kaj
per tio plikonigis sian nomon, kvankam la tezo ne pli multe
vendiĝis ol lia poemlibro. Pro sia granda kvieteco kaj certeco
Karlo tre rapide plimultigis sian klientaron. Li efektivigis
kelkajn mirindajn resanigojn de nervecaj personoj, kaj li ĉiam
pli kaj pli multe interesiĝis pri tiu psikologia parto de la
kuracarto.
Li interesiĝis pri publika higieno kaj faris kelkajn
paroladojn pri hejmzorgado, pri ordo en ĉiutaga vivado, pri
reguleco en manĝado kaj dormado, pri efikoj de alkoholdrinkado
k. t. p.
Post ses monatoj li estis preskaŭ la plej ŝatata kuracisto
en la urbo, kaj jam estis plu neniu kaŭzo por prokrasti lian
edziĝon kun Alico Palam. Ambaŭ gejunuloj konsentis pri tio, ne
havi bruan feston. Ili opiniis, ke oni edzigas ne por la publiko.
Laŭ ilia deziro la festo estis tute familia kaj intima, kaj
kredeble pro tio speciale ĉarma. Sinjorino Palam havis tamen
doloran momenton de plorado pensante, ke ŝi de nun ne plu
havos kun si sian amatan filinon. Sed la feliĉo de Alico ŝin
konsolis. Ŝi sukcesis iom forgesi tiun suferigan penson, ke ofte
- 43 -
ies feliĉo kaŭzas la malfeliĉon de alia, kaj kio alportas rideton
sur la lipojn de unu, ofte naskas larmojn en la okuloj de alia.
Ĉar Karlo estis nun tre okupata kuracisto, li ne povis resti
longe for de la urbo. Pro tio la edziĝovojaĝo ne estis tre longa.
Aliflanke Alico forte deziris baldaŭ komenci sian edzinan
vivadon en la nova hejmeto. Sed ŝi deziris ankaŭ viziti Italujon,
de kiu nur unu havenon ŝi konis.
Unue ili vizitis Komon kaj la ĉirkaŭan regionon. Akvoj
bluaj, bluegaj, en kiuj fandiĝas oraj sunradioj, krutaj montoj
silente gardostarantaj ĉirkaŭe, blankaj domoj, ĝardenoj kun
vinveroj kreskantaj sur arboj kaj muroj: tio estas la lando de
la poezia trankvileco, kie Plinius revante promenadis antaŭ
dumil jaroj.
En Milano ili pasigis tutan matenon en la turoj kaj sur la
tegmento de la grandega katedralo, kiu blanke brilegis kvazaŭ
giganta juvelo sub la hela ĉielo.
En Venecio ili longe promenadis en la palaco de la dukoj,
admirante la grandajn majstroverkojn de la pentristoj el la
Venecia skolo. En nigra gondolo ili dolĉe glitadis sur la kanaloj
inter la marmoraj palacoj kaj sub la arkaj pontoj. Al la insulo
Lido ili ŝipveturis por vidi la Maron Adriatikan. Antaŭ la ora
ĉefpreĝejo de Sankta Marko ili disĵetis grenerojn al al kolomboj
sur la Granda Placo. Vespere, sur la Kanalo, inter la
kolorpaperaj lanternoj ili sekvadis en gondolo koncertboaton, el
kiu kantistoj kun gitaroj aŭ mandolinoj sonigis tra la nokto
melodian arion. El Venecio ili reveturis hejmen tra Genova kaj
Marseille, kaj ili revenis ĝustatempe por adiaŭi gesinjorojn
Palam antaŭ ilia revojaĝo al Kalkuto. Tre ĝoje ili komencis
- 44 -
sian novan kunvivadon hejme, kaj Karlo feliĉkore miris, kiel
bele realiĝis lia knaba revo.

댓글 없음:

댓글 쓰기